ΧΡΟΝΙΑ τώρα. Κάθε πρωί ξυπνάω αρτιμελής και κάθε νύχτα κοιμάμαι ευνουχισμένος.
ΤΟ ΘΕΜΑ είναι (πως;) να μην κάνεις τίποτα από όλα αυτά, να μην κάνεις απολύτως τίποτα. Ν’ αφήνεις να φυσάει ο χρόνος και ν’ απομακρύνεσαι σιγά-σιγά από την προκυμαία -ένα γκρίζο όνειρο τώρα, ένα θαμπό όνειρο σα σκηνικό στην καταχνιά, τίποτα άλλο.
Η μέρα ένας γκρεμός αφώτιστος.
ΣΑΣ ΕΛΕΓΑ ο χρόνος είναι μόνο παρελθόν, το παρόν δεν υπάρχει, δεν προλαβαίνει να υπάρξει. Εκείνο που μόλις έγινε, μόλις ειπώθηκε είναι κιόλας ανάμνηση. Και σείς υπάρχετε σαν παρελθόν μέσω της μνήμης. Αυτό που λέτε “η ζωή μας” είναι ένας συρφετός εικόνες που τις συνάζετε σαν ένα θίασο εκ του προχείρου, όποτε είναι ανάγκη, όποτε θέλετε να δώσετε μια παράσταση με σκηνοθέτη τη μνήμη, που δεν έχει στο μεταξύ καμιά υποχρέωση να παρουσιάζει επί σκηνής μια πειθαρχημένη σειρά πραγμάτων, μια συρραφή γεγονότων όπως ακριβώς έχουνε συμβεί. Ο χώρος πάλι δεν είναι αναγκαστικά εξαρτημένος απ’ το χρόνο. Μπορείτε να κάνετε μετατοπίσεις. Έτσι καθώς ωριμάζει κανείς, βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Ο χρόνος, η μνήμη, ο χώρος έχουν αλλάξει σχέσεις (και διαστάσεις), τίποτα δεν είναι σταθερό.
Σπαράγματα λόγου πάνω στη σύμβαση του χρόνου όπως αποτυπώθηκαν σ’ αυτό το ιδιαίτερο βιβλίο του Τάκη Σινόπουλου.
Το βιβλίο του Τάκη Σινόπουλου “Νυχτολόγιο” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
3