Τη σειρά Altera Pars συνεχίζει  ένα κείμενο της Ιφιγένειας Τέκου για το βιβλίο της “Η μοίρα της Πηνελόπης” που κυκλοφόρησε το 2019 από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

 

 

Κείμενο: Ιφιγένεια Τέκου

 

Για μένα το πιο δύσκολο κομμάτι της συγγραφής  είναι το αρχικό, όταν προσπαθώ ακόμα να ανακαλύψω το θέμα που θα με εμπνεύσει αρκετά ώστε να του αφοσιωθώ ολοκληρωτικά για τους επόμενους μήνες. Πρόκειται για μια διαδικασία που μπορεί να πάρει καιρό και για όσο διαρκεί επιλέγω να χαλαρώνω διαβάζοντας ό,τι πέσει στα χέρια μου. Κάπως έτσι προέκυψε “Η μοίρα της Πηνελόπης”, το όγδοο κατά σειρά βιβλίο μου και το τρίτο που βρέθηκε στα ράφια των βιβλιοπωλείων έπειτα από τη συνεργασία μου με τις εκδόσεις Ψυχογιός. Μελετώντας ξανά έπειτα από πολλά χρόνια, την Οδύσσεια σκέφτηκα ότι θα ήταν ενδιαφέρον να χρησιμοποιήσω κάποια στοιχεία της και να τα τοποθετήσω σε πιο σύγχρονη εποχή. Μια Πηνελόπη κι ένας Οδυσσέας στις αρχές του 20ου αιώνα… που όμως δεν βρίσκουν ο ένας τον άλλο από την πρώτη στιγμή. Έπρεπε να αντιμετωπίσουν πολέμους (Βαλκανικοί, Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος), επιδημίες (ισπανική γρίπη), την αιχμαλωσία (εκείνος), την αναγκαστική μετανάστευση στην Αμερική (εκείνη), να αναζητήσουν καταφύγιο σε άλλους συντρόφους και να παλέψουν με όσα τους εναντιώνονται προκειμένου να γνωρίσουν καλύτερα τον ίδιο τους τον εαυτό κι έπειτα ο ένας τον άλλο. Τίποτα δεν χαρίζεται εύκολα στη ζωή, ώστε να το εκτιμάς περισσότερο όταν το αποκτήσεις. Αυτό είναι το μότο μου κι αυτό θέλησα να περάσω στον αναγνώστη μέσα από κάθε σελίδα του βιβλίου.

Με ρωτούν συχνά αναγνώστες αν πρόκειται για την ιστορία ενός μεγάλου έρωτα όπως υπόσχεται το οπισθόφυλλο και η μόνη ειλικρινής απάντηση που μπορώ να δώσω είναι ότι εξαρτάται από την οπτική του καθενός. Για μένα ο έρωτας ανάμεσα σε δύο ανθρώπους μοιάζει με ζωντανό οργανισμό που συνεχώς μεταβάλλεται και εξελίσσεται και στα μυθιστορήματα  που γράφω φροντίζω να διέπεται από ρεαλισμό. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μπορεί στην εφηβεία μας όλα τα κορίτσια να αναστενάξαμε ζηλόφθονα για τον μεγαλειώδη έρωτα του τάδε γοητευτικού  και ισχυρού άντρα (αν είναι και πλούσιος ακόμα καλύτερα) και της τάδε πανέμορφης και άμωμης δεσποσύνης και να τους αφήσαμε παντρεμένους, πανευτυχείς και ίσως με παιδιά στην τελευταία σελίδα του βιβλίου όμως εκεί έξω, στον αληθινό κόσμο,  οι άνθρωποι ερωτεύονται, τσακώνονται, χωρίζουν, τα ξαναφτιάχνουν… ίσως, παντρεύονται, απιστούν, κάνουν ένα παιδί… σκέφτονται να χωρίσουν… κάνουν κι άλλο παιδί… δεν πέτυχε… ίσως. Τα πάντα ένα «ίσως» είναι και μια σειρά από πιθανότητες που εμένα τουλάχιστον με ιντριγκάρουν περισσότερο από μια τετριμμένη τελειότητα.

Κι ενώ είχα σχεδιάσει μες στο μυαλό μου την ιστορία με κάθε λεπτομέρεια από την αρχή ως το τέλος, ξαφνικά μου ήρθε η ιδέα να προσθέσω ένα «υπερφυσικό» στοιχείο δίνοντας περισσότερο βάθος και μυστήριο στο ρόλο της γιαγιάς της «Πηνελόπης», την Ευρύκλεια. Γνωρίζοντάς την καλύτερα, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς αν αυτή η καλόκαρδη μα παρεξηγημένη από τους συντοπίτες της γυναίκα είναι στ’ αλήθεια μάγισσα κι αν πράγματι διαθέτει την ικανότητα να συνδιαλέγεται με τους νεκρούς. Έτσι, παρόλο που ο χαρακτήρας της δεν υπήρχε στο αρχικό μου πλάνο αλλά εισήχθη αργότερα, κατέληξε να γίνει ο αγαπημένος μου.

Ως κυρίαρχη έννοια που διατρέχει όλο το βιβλίο και κατατρύχει τους ήρωές μου παρουσιάζεται η μοίρα, η οποία στέκεται παντοδύναμη απέναντί τους και προστάζει να υποταχτούν στο θέλημά της. Από την εφηβεία κιόλας μου αναρωτιόμουν συχνά κατά πόσο η μοίρα μας είναι γραμμένη ή αν μπορούμε τελικά να την αλλάξουμε και να την διαμορφώσουμε ανάλογα με τις αποφάσεις μας. Στην ενήλικη πια ζωή μου καταστάλαξα και κατέληξα  πως μόνο από εμάς τους ίδιους εξαρτάται η πορεία που θα έχουμε στο μέλλον κι όχι από κάποια αφηρημένη έννοια που σκοπό έχει να μας απαλλάξει από κάθε ευθύνη.

Βάζοντας την τελευταία τελεία στην ιστορία του Οδυσσέα και της Πηνελόπης συνειδητοποίησα κι εγώ μαζί τους τι είναι τελικά αυτό που έχει σημασία. Μα το ταξίδι ασφαλώς! Το ταξίδι που κάνουμε από τη στιγμή που γεννιόμαστε γεμίζοντας τις αποσκευές μας με γνώσεις και εμπειρίες. Όσο μακρύτερος ο προορισμός, τόσο  μεγαλύτερο το κέρδος που αποκομίζουμε.

 

Η ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και πήρε μεταπτυχιακό τίτλο από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Εργάστηκε ως διοικητική υπάλληλος για αρκετά χρόνια σε πολυεθνικές εταιρείες, ενώ πλέον κάνει μεταφράσεις και παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά. Στην εργογραφία της συγκαταλέγονται τα βιβλία: Μνήμες χαμένες στην άμμο, εκδόσεις Κέδρος (2014), Θάλασσες μας χώρισαν, εκδόσεις Διόπτρα (2015), Αγάπα το ή παράτα το, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη(2015), Να ονειρευτώ ξανά, εκδόσεις Διόπτρα (2016), YOLO: Ζεις μονάχα μια φορά, εκδόσεις Ψυχογιός (2017), Το τελευταίο φως, εκδόσεις Ψυχογιός (2018), Απόντες στα όνειρα, Εκδόσεις Βακχικόν (2018), Η μοίρα της Πηνελόπης, εκδόσεις Ψυχογιός (2019)

 

Επιμέλεια: Γρηγόρης Δανιήλ

 

 

 

1