Η τελευταία δυσκολία μου, να σπάσω τα λουριά. Να βγω από μένα…
Κείμενο: Γιώργος Δουατζής
Είναι από τα χειρότερα πράγματα ο φθόνος. Τον κατανοώ, αλλά τον απεχθάνομαι, ιδιαίτερα τη μισαλλοδοξία. Να φθονώ δηλαδή τη δόξα του άλλου. Υπάρχουν οι λεγόμενες συντεχνίες. Ειρωνεύονται, υποσκάπτουν, συκοφαντούν και επικρίνουν ο ένας τον άλλον. Αδιανόητο για μια πνευματική οικογένεια…
Στην Ποίηση το θέμα της αλήθειας είναι ανοιχτό. Είναι θέμα μιας αναζήτησης σε διαρκή εκκρεμότητα. Ακόμα και στο απλούστερο ποίημα πρέπει να υπάρχει το σπέρμα μιας φιλοσοφικής ενατένισης.
Σκοπός του ποιητή, είναι όχι να προβάλλει την ιδιαιτερότητά του, αλλά να ανεβάζει τους άλλους στην ανώτερη σφαίρα της ευαισθησίας και των αξιών που εκφράζει το έργο του.
Η γραφή είναι μαρτυρία και μαρτύριο μαζί.
Φεύγουν τα στοιχεία που μπορεί να υπήρχαν ζώντος του δημιουργού, όπως ρητορικότητα, μυστικισμός, ιδιομορφίες και μένει πια η ουσία του έργου.
Δεν θέλω να χαθεί η δουλειά μου, γιατί σε αυτή τη ζωή ήρθαμε για να εκφράσουμε κάτι. Μια αλυσίδα είμαστε όλοι με τους συνδετικούς κρίκους να λειτουργούν.
Πίστη στη ζωή, τη δημιουργία, την εμπιστοσύνη στους άλλους. Αυτήν που οδηγεί στη συναδέλφωση, στη συντροφικότητα με την ευρύτερη έννοια. Αυτήν την πίστη έχω ανάγκη.
Είναι φορές που νιώθεις να υψώνεσαι σαν πίδακας, κι αυτό είναι μια υπέρβαση.
Αισθάνομαι τον εαυτό μου να παίρνει σταδιακά τη νέα θέση του, ως μέρος του σύμπαντος, με το οποίο ο διάλογος γίνεται ολοένα και μεγαλύτερος, φτάνοντας σε σημεία που μόνον ένας ποιητής μπορεί να φτάσει. Ίσως είναι η τρέλα του ποιητή.
Τον ένιωσα δυνατά τον έρωτα. Ένιωθα ότι με ξέπλενε από ό,τι μικρό. Καθαρτήριο ήταν.
Οι παραπάνω είναι κάποιες από τις ρήσεις του Γιάννη Δάλλα, όπως καταγράφονται στο βιβλίο μου, “Γιάννης Δάλλας – Να βγω από μένα”, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καπόν το 2013.
2