Το The Book.Gr προτείνει για αυτό το Σαββατοκύριακο την ποιητική συλλογή της Πόπης Κλειδαρά από τις εκδόσεις Πηγή με τίτλο «Ρέουσα σιωπή».

 

Η «Ρέουσα σιωπή», σχήμα οξύμωρο, θα μπορούσε να είναι ένα ημερολόγιο που μέσα σ’ αυτό καταγράφεται ευλαβικά το χρονικό για την “αγρανάπαυση” της ψυχής.

 

Όταν η σιωπή προκύπτει ως απότομη παύση επικοινωνίας ή ως σκόπιμη απουσία λόγου από ένα πρόσωπο προς ένα άλλο τότε συνδέεται με έναν χαρακτήρα βαρβαρικό και επιθετικό αλλά ουδεμία σχέση έχει με ροή ενέργειας.

 Αντιθέτως όταν η σιωπή προκύπτει ως αίτημα προσωπικό, από και προς τον εαυτό μας, παίρνει τη μορφή μιας  <<εσωτερικής αφωνίας>> και πρόκειται πλέον για διαδικασία ενεργητική και θεραπευτική. Η σιωπή γίνεται πολύτιμη δραστική ουσία που κυλά και ξεπλένει ο,τι ήταν στάσιμο για καιρό μέσα στο σώμα και τον νου. Λύνει κόμπους και καταπολεμά αγκυλώσεις.

Όταν ο άνθρωπος αισθάνεται ότι έχει κουραστεί να μιλά η να αντιμιλά ή να διατυπώνει απόψεις ή να προσπαθεί να επιχειρηματολογήσει ή να αγωνίζεται για το δίκιο του στην εκάστοτε περίπτωση, βρίσκεται να αισθάνεται <<σαν να κάνει βήματα στο χιόνι>>. Τότε είναι που μπορει να κάνει μια “στάση” επιλέγοντας τη σιωπή για μικρή η μεγαλύτερη περίοδο επιθυμώντας μόνο να δέχεται ανεμπόδιστα και αφιλτράριστα τους ήχους του περιβάλλοντος, χωρίς να χρειάζεται να σκεφτεί και να παράγει λόγο για τα πράγματα. Είναι μια διαδικασία αποτοξινωτική που στόχο έχει να γυρίσει πίσω τον άνθρωπο σε εικόνες και χρώματα, μυρωδιές και ήχους σε ένα περιβάλλον όπου ένιωθε ασφάλεια και όρεξη για ζωή κι απο’κει να ξαναπιάσει το νήμα για να κάνει πάλι επανεκκίνηση ελαφρύς και απαλλαγμένος από βάρη και τραύματα.

Το ανθολόγιο της κας Κλειδαρά χωρίζεται σε τρία (θεραπευτικός αριθμός) μέρη. Αυτά διαρθρώνονται χρονολογικά αφήνοντας στον αναγνώστη την αίσθηση ότι παρακολουθεί ένα ζήτημα από τη γέννησή του μέχρι και την κάθαρση του αιτούντος.

 Στο πρώτο μέρος όπου ακόμα βρισκόμαστε στην δίνη του “προβλήματος” ανήκουν και οι <<Φωτοστέφανες λύπες>> τις οποίες έχω ξεχωρίσει. Μπορώ ταπεινά να ομολογήσω ότι πολλά από τα ποιήματα της κας Κλειδαρά ξύπνησαν τις εικαστικές μου ανησυχίες.

 

<<Φωτοστέφανες λύπες>>

 

Κυματίζουν τα μαλλιά της υπομονής…

κι άλλο χυμένο λάδι προοιωνίζει <<φωτοστέφανες λύπες>>.

Λιτανεύω κάθε σου βήμα που πέρασε, διατρυπώ το κενό που μου άνοιξε το χλωμό δειλινό του Σεπτέμβρη.

Εσωκλείω κάθε εύθραυστο λόγο μας, μη στάξει φωτιά το κουφάρι της μνήμης.

 

Περισσότερα για το βιβλίο εδώ

 

0