Το The Book.Gr προτείνει για αυτό το Σαββατοκύριακο το βιβλίου του Αλαίν ντε Μποττόν “Το χρονικό του έρωτα” από τις εκδόσεις Πατάκη .

 

«Θεωρώ ότι αν είχα μια πιο προνομιακή συναισθηματικά παιδική ηλικία δεν θα είχα γίνει συγγραφέας. Το γράψιμο για εμένα είναι ένα είδος αυτοθεραπείας, είναι ένας τρόπος να βρίσκω ισορροπία και αρμονία. Η ελπίδα μου -τώρα που είμαι και εγώ πατέρας- είναι να μεγαλώσω παιδιά που δεν χρειάζεται να σκέφτονται, να διαβάζουν και να γράφουν τόσο πολύ όσο εγώ. Πιστεύω ότι η σφαίρα της διανόησης είναι μια μορφή καταφυγίου που μαρτυράει συχνά μια συναισθηματική ανισορροπία. Αν ήμουν πιο ελεύθερος στο μυαλό, μπορεί να είχα γίνει αρχιτέκτονας. Είναι το μόνο επάγγελμα που λυπάμαι που δεν έκανα. Η γραφή με βοηθά να ηρεμώ.

Οι ιδέες από τη στιγμή που περνούν στο χαρτί βρίσκουν ένα αίσθημα γαλήνης όσο δύσκολες και αν είναι. Είμαι στον αντίποδα του ακαδημαϊκού γραφιά, που πιάνει την πένα μόνο και μόνο για να εξασκήσει το νου του. Γράφω για να βρω σωτηρία και διανοητική ηρεμία. Γι’ αυτόν τον λόγο τα βιβλία μου προσελκύουν αναγνώστες, επειδή κάποιοι διαισθάνονται πως ό,τι γράφω προέρχεται από την καρδιά μου και όχι από το μυαλό μου».

συνέντευξη του Αλαίν Μποττόν στην εφημερίδα “Καθημερινή”

 

Αν δεν έχετε διαβάσει μέχρι τώρα κάποιο από τα βιβλία του Βέλγου συγγραφέα πρέπει να οπωσδήποτε να διαβάσετε << Το χρονικό του έρωτα>>.

 

<< Ο γάμος δεν έχει ως αφετηρία την πρόταση, ούτε καν την πρώτη συνάντηση. Ξεκινάει πολύ νωρίτερα όταν γεννιέται η ιδέα της αγάπης και, ειδικότερα, το όνειρο της ανεύρεσης της αδελφής ψυχής. >>

 

<<Πιστεύουμε ότι αναζητάμε την ευτυχία στον έρωτα όμως εκείνο που πραγματικά επιδιώκουμε είναι η οικειότητα. Προσπαθούμε να αναδημιουργήσουμε, στις ενήλικες σχέσεις μας, τα συναισθήματα που γνωρίζαμε πολύ καλά στην παιδική μας ηλικία– και τα οποία σπάνια περιορίζονταν στην τρυφερότητα και στη φροντίδα. Η αγάπη που οι περισσότεροι από εμάς γευτήκαμε από νωρίς ήταν συνυφασμένη με άλλες πιο καταστροφικές δυναμικές: την αίσθηση ότι θέλαμε να βοηθήσουμε έναν ενήλικα που βρισκόταν εκτός ελέγχου, το γεγονός ότι στερούμασταν τη ζεστασιά ενός γονέα ή τρομάζαμε από τον θυμό του ή ότι δεν αισθανόμασταν ασφαλείς για να επικοινωνήσουμε γύρω από τις πιο περίπλοκες επιθυμίες μας.

 Επομένως είναι απολύτως λογικό να απορρίπτουμε ως ενήλικες συγκεκριμένους υποψήφιους, όχι επειδή είναι λάθος αλλά επειδή είναι μάλλον υπερβολικά κατάλληλοι -από την άποψη ότι δείχνουν υπερβολικά ισορροπημένοι, ώριμοι, καταννοητικοί και αξιόπιστοι- δεδομένου ότι, η καταλληλότητα αυτή ,βαθιά μέσα μας, φαντάζει ξένη και αδικαιολόγητη.

Αναζητάμε πιο “διεγερτικούς” συντρόφους, όχι επειδή πιστεύουμε ότι μαζί τους η ζωή θα είναι αρμονικότερη, αλλά εξαιτίας της ασυνείδητης αίσθησης ότι θα είναι καθησυχαστικά οικεία ως προς τους τρόπους που θα μας απογοητεύει.>>

 

Το βιβλίο εκδόθηκε στα ελληνικά σε μετάφραση του Αντώνη Καλοκύρη το 2017. Έκτοτε έχει γίνει best seller και όχι άδικα αφού πραγματεύεται με τρόπο απλό και προσιτό θεμελιώδεις συνιστώσες του ρωμαντικού ιδεώδους του έρωτα και του γάμου.

Μετά τα: “Η αρχιτεκτονική της ευτυχίας”, το “Η χαρά και τα δεινά της εργασίας” και το “Θρησκεία για άθεους” που αγαπήθηκαν εξίσου από το ελληνικό κοινό, το “Χρονικό του έρωτα” αποτελεί την επιτυχημένη συνέχεια γύρω από υπαρξιακά ζητήματα που απασχολούν κάθε σύγχρονο άνθρωπο.

Πρόκειται για την μυθιστορηματική αφήγηση της ιστορίας ενός νέου ζευγαριού από την γνωριμία τους μέχρι την πορεία τους μέσα στον γάμο. Ο συγγραφέας κάνει μικρές “στάσεις” κάθε τόσο για να σχολιάσει υπό το πρίσμα της φιλοσοφίας και της ψυχολογίας. Είναι εκεί, που ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να δει από “μακρυά” κάποιες λεπτομέρειες και άρα να έχει μια πιο καθολική εικόνα και της δικής του προσωπικής ζωής. Ναι, ανήκει στην κατηγορία των self-help books δηλαδή των βιβλίων αυτοβοήθειας. Το να διαβάζει κανείς Alain de Botton, δε θα  μπορούσα σε καμία περίπτωση να ισχυριστώ οτι υποκαθιστά συνεδρίες με τον ψυχολόγο, θα μπορούσα όμως με σιγουριά να πω ότι τα γραπτά του είναι ένα δώρο ανεκτίμητης αξίας για όποιον “ψυχο-ψάχνεται”.

 

<< Η ένταση μπορεί να φαντάζει επουσιώδης, ως και κωμική, ωστόσο αυτή η λατρεία για το ένστικτο, δεν συνιστά έναν ασήμαντο πλανήτη στην κοσμολογία των σχέσεων. Είναι ο καθοριστικός ήλιος γύρω από τον οποίο περιστρέφονται τα σύγχρονα ιδεώδη για τον έρωτα…

..Ένας ιδεαλισμός που παλιότερα αφορούσε τους θεούς και τα πνεύματα έχει αλλάξει πορεία, στρεφόμενος προς τα ανθρώπινα πλάσματα- μία φαινομενικά γενναιόδωρη κίνηση η οποία ωστόσο βαρύνεται με απαγορευτικές και εύθραυστες συνέπειες, Από τη στιγμή που δεν είναι καθόλου εύκολο για έναν άνθρωπο να τιμήσει  για μία ολόκληρη ζωή την τελειότητα που ίσως αφήνει να εννοηθεί ότι διαθέτει στα μάτια ενός ευφάνταστου παρατηρητή στο δρόμο, στο γραφείο ή στο διπλανό κάθισμα του αεροπλάνου.>>

 

<< Ο Ραμπί είναι ερωτευμένος με την ηρεμία της, την πίστη της ότι όλα θα πάνε καλά, την έλλειψη της αίσθησης καταδίωξης, την απουσία μοιρολατρίας. Ο έρωτας του Ραμπί αποτελεί μία λογική αντίδραση, καθώς ανακαλύπτει τις συμπληρωματικές δυνάμεις και μια σειρά γνωρισμάτων που φιλοδοξεί να αποκτήσει. Ερωτεύεται εξαιτίας μιας αίσθησης ατέλειας -και μιας επιθυμίας να αισθανθεί ολοκληρωμένος. >>

 

Καλή ανάγνωση!

 

 

0