Το The Book.Gr προτείνει γι΄αυτό το Σαββατοκύριακο τις “μικρές ιστορίες αγάπης και μίσους” του Δημήτρη Πατουλιά με τίτλο «Παρορμίση» από εκδόσεις Εντύποις.

 

Από το οπισθόφυλλο:

 <<Μέσα στη ρωγμή του χρόνου, εκεί ζουν οι επαναστάτες εραστές.

Εκεί που οι άλλοι το βλέπουν αδύνατο και παράλογο.

Εκεί, λοιπόν, βρίσκουν καταφύγιο· στο χάσμα μεταξύ ουτοπίας και πραγματικότητας.

Και πάνε και τρυπώνουν και ζουν και χάνονται, ανάμεσα σ΄αλήθεια και πλάνη.>>

 

Στο μυαλό μου στίχοι του Νίκου Καββαδία:

<<Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.

Κοντά σου ναύτες απ’ την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.

Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό

έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.>>

 

Ο Δημήτρης Πατουλιάς, γεννημένος το 1984, ξεκίνησε γράφοντας στίχους και τραγούδια, ενώ ποιήματά του έχουν φιλοξενηθεί στις σελίδες artattack.site, katiousa.gr, atexnos.gr

 

Οι στίχοι του “Παρορμίση”, έχουν ως θεματικό άξονα τον έρωτα και τα πάθη που αυτός γεννάει. Τον αναγνώστη κερδίζει από την πρώτη στιγμή το γεγονός οτι ενώ το θέμα του έρωτα είναι πολυγραμμένο και πολυτραγουδισμένο, εδώ ξαναβρίσκει την ομορφιά της απλότητας.

 

<<Οι φόβοι σου κι οι φόβοι μου στο ίδιο το τραπέζι>> έγραψε ο Ισαάκ Σούσης και μελοποίησε ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας για τον “παλιό στρατιώτη”.

Σκέφτομαι ένα ζευγάρι να κάθεται αντικριστά σε ένα συνοικιακό καφενείο χωρίς πολύ κόσμο που το επέλεξαν ακριβώς για να έχουν λίγη ησυχία και να μπορέσουν επιτέλους να κοιταχτούν στα μάτια. Να ξομολογηθούν και ίσως να λογαριαστούν.

 

Την ίδια εικόνα κάνω διαβάζοντας τις “Αυταπάτες” (σελ.35)

Ο ίδιος δεν έχει βάλει παυλίτσες διαλόγου αλλά καταλαβαίνω ότι είναι ένας διάλογος.

 

Αυταπάτες

Δεν ακούς την κραυγή στο σκοτάδι

δεν ανοίγεις να μπει λίγο φως

 

Επιλέγεις να ζεις δίχως χάδι

προσποιείσαι πως είσαι βουβός

 

Δεν απλώνεις το χέρι ν’ αγγίξεις

λαβωμένη απ΄του χρόνου τ’ αγκάθι

 

Και ζητάμε απαντήσεις στις τύψεις

σε φλυτζάνι καφέ κατακάθι

 

 

Ο αγέρωχος χαρακτήρας της γραφής του αποτυπώνεται σε πολλά από τα ποιήματα όπως το <<Άγριο δέντρο>> (σελ.40), ένας παραλληλισμός για την μοναξιά στην προσμονή του έρωτα.

Διαβάζοντας το, στο μυαλό μου έρχεται ο γνωστός στίχος του Χριστιανόπουλου << ..Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι, γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους>>.

 

Τα “φαντάσματα” (σελ.30), μου αφήνουν την ίδια αίσθηση με το “Έγινε η απώλεια συνήθειά μας” από Διάφανα Κρίνα.

 

Στο γενναιόδωρο “φως μου” (σελ.17) αναπνέω βαθειά από ικανοποίηση.

 

Στον “Λωτό” (σελ.16) μπορώ σχεδόν να ακούσω τη μελωδία που λείπει.

 

Στο δροσερό <<Της νιότης>>, γράφει σε μια στροφή:

“Σαν κλείνει τα μάτια με σπάει σε κομμάτια

του έρωτα ρίχνει το βέλος”

 

ή όπως είπε και ο αθάνατος Μάρκος Βαμβακάρης:

 

“Τα ματόκλαδά σου γέρνεις

νου και λογισμό μου παίρνεις”

 

Ένα από τα “παιδιά της πανδημίας”, το ανθολόγιο αυτό με στίχους του έρωτα, της απογοητεύσης, της χαράς , του πάθους αποτελεί ιδανική πρόταση για δώρο στον αγαπημένο, στην αγαπημένη σας ή στον εαυτό σας.

 

 

2