Το The Book.Gr προτείνει  γι’ αυτό το Σαββατοκύριακο την «Λίστα του Λεπορέλο» του Φώτη Δούσου από τις εκδόσεις Νεφέλη.

 

Ο Γιάννης Δημάδης ιδρύει  πριν από 29 χρόνια, ρομαντικός και ιδεαλιστής, τον εκδοτικό οίκο «Λίθος»  ο οποίος πλασάρεται με το μότο <<Βιβλία που δεν είναι για ηλίθιους>>. Μέχρι τότε είναι ένας  άσημος συγγραφέας  θεατρικών έργων.

Όπως ο Λεπορέλο, ο υπηρέτης στην όπερα του Μοzart, «Don Giovanni», καυχιέται και μας τραγουδά  την λίστα  με τα ονόματα των ερωτικών του κατακτήσεων  (την  γνωστή άρια του Λεπορέλο) έτσι και ο Δημάδης έχει να υπερηφανεύεται  για τη δική του λίστα με τα ονόματα των  δικών του ερωμένων  που δεν είναι άλλες από τα βιβλία του! Οι επιλογές του, οι σταθμοί στην  καριέρα του, είναι αυτές  που τον έχουν φτάσει  εδώ που βρίσκεται σήμερα. (;) Μερικοί από τους τίτλους  της λίστας  είναι η «Εδέμ», «Το σύνδρομο Κλάιστ», «Η χίμαιρα των αναμνήσεων» ή «Οι νεκροί ασπάλαθοι », «Η άγνωρη δόξα» και το πολύ πρόσφατο «Η φαινομενολογία του ψέμματος».

 

«… Οι πρώτες κριτικές που έλαβε το βιβλίο του Μπουλακτάρη είχαν χαρακτήρα λιβέλου, αν και κάποιες λίγες έκαναν εγκωμιαστικά σχόλια για τον Έλληνα Ντε Σαντ. Η κριτική μας ήταν πάντα αμετροεπής. Πάντως οι τολμηρές όσο και αρρωστημένες ερωτικές περιγραφές της Εδέμ έκαναν τον μεγάλο ερωτικό του Εμπειρίκου να μοιάζει με σχολικό εγχειρίδιο. Αρχικά μας επιτέθηκε η Εκκλησία, μέσα από κάποιες  παραχριστιανικές ομάδες. Μετά μπήκαν στο παιχνίδι και κανα δυο δεξιοί πολιτικοί. Αγωγές, δικόγραφα, εξώδικα ήταν στην ημερήσια  διάταξη για ένα διάστημα. Γιατί εξέδωσα ένα τέτοιο βιβλίο; Γιατί το πίστεψα. Παρόλο που δεν ήταν του γούστου μου. Δεν μου άρεσε καν όταν το διάβασα. Αλλά ήταν κάτι που έλειπε από τη λογοτεχνία μας.  Δεν αποσκοπούσα σε εμπορική εκμετάλλευση του ντόρου που θα προκαλούσε. Ήθελα, βγάζοντάς το, να καταφέρουμε ένα χτύπημα στην καθεστηκυία τάξη και στη λιμνάζουσα αστική ηθική. Ήταν αρχές δεκαετίας του ’90. Υπήρχε διάχυτη επαναστικότητα στην ατμόσφαιρα. Τα Εξάρχεια δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα. Όπως και εγώ δεν ήμουν αυτό που είμαι τώρα..»

 

Η σχέση του, σήμερα, με την κόρη του Άννα, δείχνει να ενεργοποιείται και να εξελίσσεται. Με την Κατερίνα την πρώην γυναίκα του χώρισαν όταν η Άννα ήταν στην αρχή της εφηβείας. Το ζευγάρι είχε από καιρό απομακρυνθεί λόγω του ότι δεν υπήρχε κοινή πλεύση στον τρόπο σκέψης και τις αποφάσεις. Αφορμή για το διαζύγιο ήταν η εξωσυζυγική περιπέτεια του Δημάδη η οποία και έληξε πριν καν αυτό ολοκληρωθεί.  Η Άννα, στο Λύκειο τα είχε φτιάξει με έναν 42χρονο καθηγητή για λίγο, σπουδάζει τώρα Ψυχολογία και δεν αφήνει σε χλωρό κλαρί τον πατέρα της  με γνωματεύσεις και πορίσματα για την συμπεριφορά του αλλά και την προσωπικότητά του εν γένει.

Ο Δημάδης βρίσκεται σε μια φάση της ζωής του που νιώθει μίζερος και βυθισμένος στα ίδια και τα ίδια, αισθάνεται ότι τον καταδιώκουν από παντού (γιατί άραγε;). Έχει πολύ ανάγκη την κόρη του. Πάντα την είχε ανάγκη ,αλλά η επικοινωνία μεταξύ τους είχε γίνει σημείο έντασης και άγχους και για τους δύο.  Φαίνεται όμως τώρα ότι με την επερχόμενη απειλή του θανάτου του από τον δολοφόνο που σκοτώνει εκδότες, όλες  οι προηγούμενες άμυνες πέφτουν κι έτσι πλησιάζει πρώτος την Άννα.

 

«Η πρώην γυναίκα μου ενθουσιάστηκε με την αποστολή που της ανατέθηκε. Να με περιθάλψει και να μου παράσχει προστασία σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή’ ανταποκρινόταν υπέροχα στην γενικότερη κοσμοθεωρία  της: είμαστε πολιτισμένοι, η κοινωνική μας συμπεριφορά χαρακτηρίζεται από αλληλεγγύη και μέριμνα για τον πλησίον. Ακόμα περισσότερο όταν αυτός ο <<πλησίον>> είναι ο τέως σύζυγός μας και με μια κίνηση γενναιοφροσύνης  θα του αποδείξουμε την μικρότητά του, την αδυναμία του, τη δυσκολία του να τα βγάλει πέρα μόνος του. Θα φανούμε ικανότεροι από εκείνον, πιο επιτυχημένοι και πιο ευτυχισμένοι. Θα του δείξουμε ότι έχουμε δημιουργήσει μια καινούρια, ισορροπημένη οικογένεια και θα του φορτώσουμε, άρρητα, όποιο λάθος έγινε στο παρελθόν στη σχέση μας. Θα τονίσουμε την τρωτότητά του, το πόσο ευάλωτος είναι, την ίδια του την θνητότητα».

 

Το γουντυαλενικό δράμα του έχει μόλις ξεκινήσει. Κι εμείς δεν καταλαβαίνουμε αν η ύπαρξή του αισθάνεται περισσότερο την απειλή του αφανισμού από τον στυγερό serial killer εκδοτών-ματαιωμένο επίδοξο συγγραφέα ή από τα πιο κοντινά του πρόσωπα.

Δημιουργείται μια 5μελής ομάδα-επιτροπή εμπειρογνωμόνων αποτελούμενη από την γραμματέα του Δήμητρα, τον επαγγελματία αναγνώστη Δημήτρη (που διαβάζει τα κατατιθέμενα  χειρόγραφα  και  προτείνει για νέες  εκδόσεις), την Άρτεμη την ιδιωτική ντετέκτιβ, την κόρη του και τον ίδιο.  Αποστολή τους γίνεται το να εντοπίσουν αν υπάρχουν «προειδοποιητικές νουβέλες» μέσα στις στοίβες από ανέκδοτα μυθιστορήματα (προσέξτε λίγο καλύτερα το εξώφυλλο) που υπάρχουν σωρηδόν στην αποθήκη του Λίθου. Τον όρο «προειδοποιητικές νουβέλες»  έχει υιοθετήσει  η Αστυνομία για τις  αστυνομικού χαρακτήρα ιστορίες  τις οποίες αποστέλλει ο δολοφόνος  στους εκδοτικούς οίκους κάθε φορά πριν “χτυπήσει” και στις οποίες περιγράφεται ο τρόπος που θα τους σκοτώσει.

Η Αστυνομία, η οποία έχει αναλάβει ρόλο θα λέγαμε φιλολόγου ή μελετητή Λογοτεχνίας κι έχει πάρει σβάρνα όλες τις αποθήκες των εκδοτικών οίκων με αλφαβητική σειρά, έχει ήδη φτάσει σε ένα συμπέρασμαׄ  ο “Joyce” (ναι  αυτή είναι η κωδική ονομασία για τον δολοφόνο λόγω του ότι ο συγγραφέας του διάσημου μυθιστορήματος είναι γνωστό ότι για χρόνια δεν μπορούσε να βρει εκδοτικό οίκο για τον Οδυσσέα) ακολουθεί ένα μοτίβοׄ στέλνει την ίδια προειδοποιητική νουβέλα ταυτόχρονα σε 3 εκδότες.

Τεράστιο το μπέρδεμα, πολλοί οι συμβολισμοί και τα κρυμμένα νοήματα (για την φέρελπι ψυχολόγο Άννα), ακόμα περισσότερα τα ανέκδοτα και αδιάβαστα κυρίως μυθιστορήματα παντού. Η ομάδα καλείται να ερευνήσει και να ταυτοποιήσει αν υπάρχουν κοινά στοιχεία σε κάποιον ήρωα με τον Δημάδη. Να μην λησμονήσω να σας πω ότι ειδικά η αποθήκη του Λίθου ήταν γεμάτη από αδιάβαστα αστυνομικά γιατί ο Δημάδης είχε δώσει κάποτε ρητή εντολή, οτιδήποτε σε  αστυνομικό ή ιστορικό μυθιστόρημα  να πηγαίνει κατ’ ευθείαν στα αζήτητα. Την ίδια τακτική ακολουθούσε και με τους  γιατρούς –συγγραφείς. Άλλο ειρωνικό fact είναι ότι ο νυν σύζυγος της Κατερίνας, της πρώην γυναίκας του, είναι γιατρός και συγγραφέας.

Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με αδιόρατα φλεγματικό χιούμορ στο οποίο μπορεί κανείς να βρει κοινά στοιχεία έως και να ταυτιστεί σε όποιον χώρο και αν κινείται ׄ Μιλάει για το πώς χτίζονται και κυρίως πως διαμορφώνονται οι κοινωνικές και επαγγελματικές σχέσεις των ανθρώπων με φόντο την προσωπική τους ανέλιξη. Αυτό που κάποιος μπορεί να επιλέξει σαν πεδίο για να σταδιοδρομήσει και να δημιουργήσει, μπορεί να αποτελεί ήδη για κάποιον άλλον τον χώρο μέσα στον οποίο παίζεται η ζωή του κορώνα-γράμματα. Μιλάει για τον άνθρωπο που ξεκινάει με “αθώα” κίνητρα ή όντας απονήρευτος να δημιουργήσει κάτι και στην πορεία συνειδητοποιεί ότι οι περισσότεροι καθόλου δεν αστειεύονται και κρυφά θα εύχονταν να δουν τον ανταγωνιστή τους στο χείλος του γκρεμού. Δεν μπορείς να παραμένεις ασφαλής, χωρίς να κινδυνεύεις  να σε πάρουν τα σκάγια όταν τριγύρω τα πάθη οξύνονται.

Είτε είστε εφοριακός, υδραυλικός, οδηγός ταξί, εστιάτορας, είτε καθηγητής, πολιτικός, φυσικός επιστήμονας, νοσηλευτής  (όλα και στο θηλυκό φυσικά) μπορείτε σίγουρα να ταυτιστείτε με τον ήρωα. Ο “Λεπορέλο”  του Δούσου είναι ο νέος άνθρωπος που ξεκινάει με όνειρα και ιδανικά να φτιάξει κάτι μικρό ή μεγάλο, να αφήσει το στίγμα του, να κάνει την διαφορά και στην πορεία καταλαβαίνει (όχι χωρίς τίμημα) ότι αν θέλει να επιβιώσει πρέπει στην καλύτερη των περιπτώσεων να σκληρύνει αν όχι να αλλοτριωθεί. Βλέπω σ΄αυτόν, τον Δον Κιχώτη που όλοι είχαμε μέσα μας και ναρκώσαμε για να μπορέσουμε να συμπορευτούμε με την κοινωνία.

Το τέλος  είναι εξίσου απολαυστικά ευφυές και εφευρετικό όπως το κυρίως σώμα του βιβλίου.

Καλή ανάγνωση φίλοι μου.

 

0