Τη σειρά δοκιμίων Altera Pars συνεχίζει ένα κείμενο της Κούλα Αδαλόγλου για την ποιητική της συλλογή “Γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα”, που κυκλοφόρησε το 2018 από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν.
Κείμενο: Κούλα Αδαλόγλου
Με ευγένεια περισσή με κάλεσε ο Γρηγόρης Δανιήλ να μιλήσω από τη σκοπιά μου για ένα βιβλίο μου. Τον ευχαριστώ θερμά και επιλέγω την πιο πρόσφατη ποιητική συλλογή “Γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα”, εκδ. Σαιξπηρικόν 2018.
Μια κουκίδα το μέλλον, στριμωχτό, στενόχωρο – πού να το’ ξερα πόσο στενό θα γινόταν μέσα στην πανδημία.
Και από την άλλη, μια κουκίδα το μέλλον, ένα μικρό τοσοδά παιδί, που μπορεί να υπόσχεται ένα αισιόδοξο ξημέρωμα.
Σε δύο ενότητες χωρίζεται η συλλογή. Στην πρώτη, με τον τίτλο «Όλα μες στο σκοτάδι θα γίνουν», μια ματιά σαρκασμού στον περίγυρο, με την αίσθηση του μάταιου – και με τον αυτοσαρκασμό σταθερά παρόντα – ταυτόχρονα με ανάμεικτη τρυφερότητα για όσα κρίνονται.
Η δεύτερη ενότητα, ομότιτλη με τη συλλογή «Γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα», εστιάζει στην ύψιστη προσωπική χαρά, στην απέραντη αγάπη, στον οξύ πόνο, σε ένα δύσκολο κοκτέιλ του ατομικού με το γενικό. Γιατί αυτό συμβαίνει, σχεδόν πάντα. Και είναι ένα στοίχημα μια τέτοια σύνδεση, το ζύγιασμα ανάμεσα στο συναίσθημα και στην απόσταση, οι σωστές αναλογίες εντέλει. Τα ποιήματα, σύντομα συνήθως, μιλούν με λιτότητα και αφαιρετικότητα για τα σημεία που τέμνονται οι ανθρώπινες χαρές με την αμείλικτη συνύπαρξη της δυσ-τυχίας και της ανθρώπινης ιστορίας.
Όμως το μέλλον, έστω και σαν μια μικρή κουκκίδα, αφήνει την προοπτική του με τη συλλογή αυτή, τρυφερό, εύθραυστο αλλά και υποσχόμενο. Όπως ένα παιδί.
Ένα παιδί με ιαματικά μάτια που μπορεί να γλυκαίνει τον πόνο. Που μπορεί να σε ταξιδεύει στο μέλλον. Να σε βάζει να σκέφτεσαι τη μοίρα του μετανάστη. αντίστιξη στη δική σου θαλπωρή. Που μπορεί να μιλά μια «γλώσσα μελλοντική/ δροσιστική πάνω στους φρυγμένους φθόγγους/ αυτών που αρθρώνουν την απόγνωση».
Ο χρόνος, ο θάνατος, η μοναξιά κρυφοκοιτούν πίσω από άλλοτε φαινομενικά αθώες περιγραφές άλλοτε με μεγαλύτερη ένταση, ωστόσο πάντα με τη φροντίδα μιας ισορροπίας στο συναίσθημα.
«Ο άνεμος/ που γίνεται κόκκινο μπουφάν/ και μαλλιά τεντωμένα ελατήρια/ ξέρει το πράσινο χόρτο/ πως η άνοιξη μπορεί να είναι συγκίνηση/ και πόσο μπορεί να εισβάλει ο χειμώνας/ μες στο κατακαλόκαιρο»
Ένα μικρό παιδί με κόκκινο μπουφάν που τρέχει πάνω στο πράσινο χόρτο με το χρώμα του βορρά, γίνεται αφετηρία για μια εικόνα, ένα ποίημα, έναν καημό και … ένα εξώφυλλο. Το εξώφυλλο της συλλογής έχει το πράσινο χρώμα της ανάμνησης, τα κόκκινα γράμματα τη μνήμη του πανωφοριού ενός παιδιού που έτρεχε αμέριμνο προς το μέλλον μιας άνοιξης. Που την ελπίζουμε και την περιμένουμε.
Η Κούλα Αδαλόγλου γεννήθηκε στη Βέροια το 1953. Σπούδασε φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Πήρε μεταπτυχιακό στην εφαρμοσμένη γλωσσολογία από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και διδακτορικό δίπλωμα από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Διαβάστε περισσότερα για την εργογραφία της ΕΔΩ
1