Νίκος Δαββέτας «Άντρες χωρίς άντρες» | Βιβλιοπρόταση για το Σ/Κ

Το TheBook.Gr προτείνει γι’ αυτό το Σαββατοκύριακο το μυθιστόρημα «Άντρες χωρίς άντρες» του Νίκου Δαββέτα από εκδόσεις Πατάκη.

 

Θυμάμαι ότι η ροή της γραφής ήταν τέτοια, που όλο το βιβλίο θα μπορούσε να έχει διαβαστεί μέσα σε ένα απόγευμα. Απλά κάθε τόσο έπρεπε να σταματήσω  για να σκεφτώ μέχρι την επόμενη, κάποιο χαστούκι που είχα φάει εκεί που δεν το περίμενα. Στην αρχή τα χαστούκια ήταν απανωτά. Τα συναισθήματα και οι σκέψεις διαδέχονταν το ένα το άλλο. Σιγά-σιγά ήρθε η εξοικείωση με το θέμα αλλά και με το ύφος του συγγραφέα.

Από το δεύτερο μέρος κι έπειτα ήμουν πιο προπονημένη και απόλαυσα την κάθε σελίδα. Για την ακρίβεια όλο το δεύτερο μέρος είναι από τα καλύτερα που έχω διαβάσει. Είχα πια σιγουρευτεί ότι πρόκειται για  μια πρόσκληση σε δείπνο κυανίου. Φανταζόμουν τον συγγραφέα ήρεμο, πολύ ήρεμο, με λεπτές κινήσεις να ακουμπάει το φλυτζάνι του στο πιατάκι όσο μου αφηγούνταν, κοιτώντας με κατ’ ευθείαν στα μάτια και  με απίστευτη φυσικότητα, πράγματα που ακόμα σήμερα στην κοινωνία μας τσούζουν για τα καλά. Λάτρεψα επίσης την ειρωνική διάθεση απέναντι στις καταστάσεις.

Θα το διάβαζα ξανά και ξανά.

≪Διέσωσε στη μνήμη του ερείπια μάλλον, τυχαία υπολείμματα, όπως το σιδερένιο ρόπτρο της εξώθυρας, το βορινό παράθυρο, μια πέργκολα, δωμάτια λευκά και στενά σαν φέρετρα μικρών κοριτσιών. Εικόνες ψαλιδισμένες, χωρίς ευδιάκριτη συνέχεια, από κάποιο παιδικό παζλ, που ο χρόνος σαδιστικά ανακάτεψε κι έπρεπε ο σακατεμένος εγκέφαλός του να τις βάλει σε μια τάξη, να τις συναρμολογήσει με προσοχή τις ατελείωτες νύχτες του νοσοκομείου. Προτίμησε να απλώσει όλα τα θραύσματα στο χαλί σα να μου έλεγε, όπως παλιά στο σαλόνι μας, “σειρά σου να παίξεις”≫.

Στην φώτο εξωφύλλου:  Η Κατερίνα Γώγου το 1978 έξω από το σπίτι της στην Κυψέλη οδός Τροίας 35Α (του Διονύση Πετρουτσόπουλου)

 

 

3