Τη σειρά δοκιμίων Altera Pars συνεχίζει ένα κείμενο της Αρετής Καμπίτση για τη νουβέλα της “Οργισμένες μέρες” που κυκλοφόρησε στις αρχές του φθινοπώρου από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Κείμενο: Αρετή Καμπίτση
Συνηθίζω, όταν ξεκινώ να γράφω ένα βιβλίο, να μην έχω ένα πλάνο που να με καθοδηγεί ως προς την εξέλιξη της ιστορίας. Διαλέγω σε πρώτη φάση τον κύριο χαρακτήρα κι εκείνος με οδηγεί στους υπόλοιπους που θα χρειαστεί για να εξιστορήσει όσα θέλει να πει. Κατά κάποιον τρόπο ο ήρωάς μου εξιστορεί κι εγώ γράφω. Ακούγεται παράξενο και μπορεί πράγματι να είναι αλλά αυτή είναι η συγγραφική μου πραγματικότητα.
Η Άννα, η ηρωίδα μου στο δεύτερο βιβλίο μου “Οργισμένες μέρες”, που κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Βακχικόν, γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη μου να μιλήσω για τη γυναίκα που έχει αφιερωθεί ψυχή και σώματι στις οικογενειακές υποχρεώσεις, παραμελώντας σε πολύ μεγάλο βαθμό τα προσωπικά της θέλω. Ζει στην κυριολεξία μέσα από τους ανθρώπους που την περιτριγυρίζουν. Εκεί σταματώ εγώ και στη συνέχεια η Άννα παίρνει τα ηνία της ιστορίας και μιλάει για τη ζωή της, θυμάται με λύπη και πολλές φορές με τρόμο, καταστάσεις της παιδικής της ηλικίας, κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη και δεν τον αναγνωρίζει, ούτε εξωτερικά μα ούτε κι εσωτερικά, φτάνει μέχρι το σημείο να μην αναγνωρίζει κανένα από τα πρόσωπα που μέχρι πρότινος της ήταν οικεία, χάνει ακόμα και το ενδιαφέρον της για τη ζωγραφική που κάποτε λάτρευε και την έκανε να αισθάνεται ζωντανή. Η Άννα είναι ένα ξένο σώμα μέσα σε μια ξένη ψυχή.
Μπορεί να ακούγεται κοινότυπη η ιστορία μιας απατημένης γυναίκας, που ψάχνει αποδείξεις και στοιχεία για την απάτη του άντρα της, ακόμα και συχνό φαινόμενο μια γυναίκα να χάνει τα λογικά της για έναν άντρα. Ωστόσο εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η Άννα δεν κινείται μέσα από την έμφυτη ροπή της προς εκδίκηση για τον άντρα της, αλλά μέσω αυτού εκδικείται όσους της στέρησαν τα πιο τρυφερά χρόνια της ζωής της.
Διαβάζοντας αρκετά βιβλία ψυχολογίας, ώστε να αποτυπώσω όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά τον ψυχισμό του κακοποιημένου παιδιού, που παραμένει εγκλωβισμένο στο σώμα μιας ενήλικης γυναίκας, πιστεύω πως έχω αποδώσει μια τέτοια φανταστική πραγματικότητα, που πολλοί αναρωτιούνται και με ρωτούν αν η Άννα είναι υπαρκτό πρόσωπο, κάποιες φορές αναρωτιούνται εάν θα μπορούσε να είναι εγώ η ίδια. Αν αναλογιστούμε πόσοι εγκλωβισμένοι ενήλικες ζουν μια ζωή τόσο μακρινή από αυτή που ονειρεύτηκαν, θα μπορούσαμε με μεγάλη άνεση να ισχυριστούμε, πως η Άννα είναι υπαρκτό πρόσωπο, ζει δίπλα μας, μπορεί να είναι η φίλη μας, η μητέρα μας, η γυναίκα της διπλανής πόρτας. Θα μπορούσε φυσικά η Άννα να είναι πολλά κοντινά μας πρόσωπα και πολλές γυναίκες να ταυτιστούν μαζί της και άντρες επίσης. Για εμένα, η Άννα, είναι η φωνή όλων των ανθρώπων που ξέχασαν από φόβο να μιλούν και παρόλα αυτά, βρήκαν το θάρρος να φέρουν τις οργισμένες μέρες στη ζωή τους, να φανερώσουν τα πιο σκοτεινά μυστικά τους και να βγουν από την άβυσσο της θλίψης, με την αληθινή τους μορφή και υπόσταση, όπως όταν γεννιόμαστε για πρώτη φορά πριν προλάβουν να μας μολύνουν τα πρέπει.
Εκείνο που είναι αξιοπρόσεκτο είναι το τέλος, όπου η ηρωίδα μου, χωρίς ουσιαστικά να βάζει τελεία στην ιστορία της, μας δίνει την άδεια να γίνουμε εκείνη, να τη συμπονέσουμε και στηρίξουμε και γιατί όχι να συνταξιδέψουμε μαζί της στο μονοπάτι προς την ελευθερία ή ό,τι άλλο θελήσουμε εμείς κι αυτή είναι η μαγεία της Άννας: επιτρέπει στον κάθε αναγνώστη και συνοδοιπόρο της να επιλέξει το δικό του τέλος.
Το βιβλίο “Οργισμένες μέρες” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν
Η Αρετή Καμπίτση ζει και εργάζεται στα Χανιά. Σπούδασε «Επιστήμες του Ανθρώπου και Λογοτεχνία» στο Τμήμα Ευρωπαϊκού Πολιτισμού του ΕΑΠ και αρθρογραφεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Δύο διηγήματά της έχουν γίνει ταινίες μικρού μήκους. Οι “Οργισμένες μέρες” είναι το δεύτερο βιβλίο της.
0