Το The Book.Gr προτείνει για αυτό το Σαββατοκύριακο το βιβλίο του Παύλου Ρεμούνδου από τις εκδόσεις Ωκεανός με τίτλο “Στον αστερισμό της Αγγέλικας”.

Ο Παύλος Ρεμούνδος σταδιοδρόμησε ως διπλωμάτης και με την ιδιότητα αυτή έζησε για χρόνια στην Κένυα, στην Ολλανδία, στη Βουλγαρία, στην Αίγυπτο, στην Κροατία, στο Καμερούν και στην Κούβα.

 Το βιβλίο του <<Στον αστερισμό της Αγγέλικας>>, βρίθει από ιστορικά και οικονομικά γεγονότα που συντάραξαν τον καιρό τους και διαμόρφωσαν τη μετέπειτα ροή των πραγμάτων. Καθώς, το μυθιστόρημα του κου Ρεμούνδου διατρέχει από την δεκαετία του ’50 μέχρι του 2010, βρίσκουμε μπροστά μας, χωρίς να απουσιάζει στιγμή το σχόλιο του συγγραφέα, όλη την ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας μέχρι την σύγχρονη Ελλάδα. Ακόμα, είναι πολυάριθμες οι αναφορές σε πρόσωπα και έργα της ιστορίας της Τέχνης αλλά και σε προσωπικότητες που είναι μέρος του πολιτισμού των χωρών που “βλέπουμε”. Του αιγυπτιακού πολιτισμού, του ελληνικού, του περσικού, του ωθομανικού κλπ.

Η υπόθεση με λίγα λόγια μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: Ο Παύλος και ο Χρήστος, φίλοι παιδιόθεν -συγκεκριμένα  η φιλία τους ξεκινάει όταν ο Χρήστος πηγαίνει με τη μητέρα του στο σπίτι της οικογένειας του Παύλου ώστε να εργαστεί εκεί η τελευταία ως εσώκλειστη υπηρέτρια- ακολουθούν και οι δύο περιπετειώδεις πορείες σε διαφορετικές χώρες κάθε φορά αλλά συναντιούνται πιστά μέσα στα χρόνια. Συγκεκριμένα ο Παύλος έχει την ευκαιρία να γνωρίζει καινούριους πολιτισμούς μέσα από την καριέρα του στη διπλωματία και τις διαφορετικές έδρες που του δίνονται. Ο Χρήστος με τη σειρά του, αναγνωρισμένος φωτογράφος, τυχοδιώκτης με δίψα για ζωή, απολαμβάνει τα ταξίδια με αφορμή τις καινούριες δουλειές του. Κοινός παρονομαστής στη ζωή και των δύο φίλων..ο έρωτας!

Με το βιβλίο του κου Ρεμούνδου προσωπικά συγκινήθηκα πολλές φορές αλλά κυρίως χόρτασα από περιγραφές τόπων και μνημείων. Πραγματικά, ο αναγνώστης έχει την αίσθηση ότι βρίσκεται κάθε φορά εκεί που εκτυλίσσεται το σκηνικό. Κάιρο, Βενετία, Κωνσταντινούπολη, Τεχεράνη, Καμερούν, Νότια Γαλλία. Είναι όντως μια γοητευτική και συναρπαστική ιστορία.  Δεν θα μπορούσα να παραλείψω να αναφέρω τα σκίτσα του Γιώργου Πάλλη που είναι τοποθετημένα αραιά, όπου χρειάζεται να “παγώσουν” ένα γεγονός μέσα στο χρόνο. Βρήκα την ιδέα εξαιρετική.

Καλή ανάγνωση!

<< Η Ντονατέλα ήξερε την Ακαδημία όσο καλά ήξερε και το σπίτι της. Άρχισε να διηγείται την ιστορία της ακαδημίας, την εξέλιξή, της να απαριθμεί τα μεγάλα ονόματα των ζωγράφων της, χωρίς να φαντάζεται ότι ο Παύλος τα ήξερε όλ’ αυτά, το ίδιο καλά με εκείνη.

«Ο πλούτος που συσσώρευε η Γαληνοτάτη (αναφέρεται στην Βενετία) από το εμπόριο με την Ανατολή, την κατέστησε γρήγορα πανίσχυρη θαλασσοκράτειρα. Την καλύτερη αναπαράστασή της μας την έδωσε ο Gianbattista Tiepolo, που την ζωγράφισε σαν βασίλισσα, να δέχεται από τον γονατισμένο στα πόδια της θεό Ποσειδώνα, όλους τους θησαυρούς της Γης, σαν δώρα. Και όπως η Γαληνοτάτη ήθελε, για λόγους πολιτικούς, να επιδεικνύει τον πλούτο της και την ισχύ της έτσι και η αριστοκρατία της, όλες οι μεγάλες οικογένειες, συναγωνίζονταν η μία την άλλη σε πολυτέλεια, σε φανταχτερές γιορτές, σε πανάκριβα φορέματα, σε κάθε είδους απολαύσεις και σε επίδειξη ισχύος.

[…]

Έτσι η Βενετία γέννησε τους περισσότερους μεγάλους ζωγράφους, από κάθε άλλη πόλη -κράτος της ιταλικής χερσονήσου. Η αλυσίδα από την Αναγέννηση μέχρι τον 18ο αιώνα είναι πολύ μεγάλη και αρχίζει από τους αδελφούς Giovanni και Gentile Bellini, τους Andrea Mantegna, Giorgione, τον μέγιστο όλων Tiziano, τους Gianbattista Tiepolo, Paolo Veronese και Tintoretto για να τελειώσει με τον Canaletto, τον Guardi και τον Belotto. Όλοι αυτοί αντιπροσωπεύονται εδώ στην Ακαδημία με μερικά από τα αριστουργήματα που μας άφησαν».

Ο Παύλος την κοιτούσε και θαύμαζε τον τρόπο που μιλούσε, τις κινήσεις της, την σιγουριά της. Την κοιτούσε, αλλά δεν την άκουγε. Τα μάτια του γυάλιζαν περίεργα κι εκείνη το πρόσεξε. >>

<<Όχι, δεν μπορούσε να έχει παράπονο. Η ζωή είχε σταθεί καλή μαζί του. Θυμήθηκε τα λόγια της γιαγιάς του, όταν, φοιτητής ακόμη, είχε ζηλέψει την πρόωρη επιτυχία του Χρήστου:

 «H δική σου ζωή είναι στρωμένη με κόκκινο χαλί».Για μία ακόμη φορά, η γιαγιά Ευτέρπη είχε βγει αληθινή. Τι σοφή γυναίκα που ήταν!>>

<<Έφυγε με την καρδιά του σφιγμένη, γεμάτη θλίψη. Από τα παιδικά και νεανικά του χρόνια δεν είχε μείνει πια τίποτε. Τίποτε, εκτός από αυτή την γριούλα, χαμένη σ΄ ένα κόσμο δικό της, μια καγκελόπορτα με την διπλογυρισμένη, σκουριασμένη αλυσίδα γύρω της, κλειδωμένη μ΄ένα λουκέτο και ένα μνήμα με χαραγμένα πάνω στην κρύα μαρμάρινη πλάκα του τα ονόματα της … και του …

Ένιωσε μια απέραντη μοναξιά.>>

<< Έπειτα από 115 χρόνια, τα προικιά που ο Joseph Russell είχε στείλει στην κόρη του έπαιρναν τον δρόμο της επιστροφής. Μαζί με αυτά και το πορτρέτο με τη βαρύτιμη κορνίζα.

Η διαδικασία της μετεγκατάστασης κράτησε την Αγγέλικα απασχολημένη όλον τον χειμώνα εκείνης της χρονιάς. Την άνοιξη του 2011 το νέο της σπίτι ήταν έτοιμο, ο κήπος είχε μετατραπεί από τα άξια  χέρια του Ολιβιέ σε μικρό παράδεισο και ο ζεστός μεσογειακός ήλιος, εκτός από την γύρω πανέμορφη φύση, ζέσταινε και την καρδιά της. >>

 

 

0