Το The Book.Gr προτείνει για αυτή την εβδομάδα το βιβλίο του Ηρακλή Γεωργαντή “Τρεις βαθμοί μυωπίας|| Βιβλίο 1: Χριστίνα” από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος, το μυθιστόρημα του Γιάννη Ξανθούλη «Το καλοκαίρι που χάθηκε στο χειμώνα» από τις εκδόσεις Καστανιώτη και το βιβλίο της Ασπασίας Παπαδοπεράκη “Γιαννούλης Χαλεπάς: Προσωπικές σχέσεις και μελέτη στο έργο του” από τις εκδόσεις του Φοίνικα.
Α} Νέες κυκλοφορίες | Ηρακλής Γεωργαντής “Τρεις βαθμοί μυωπίας|| Βιβλίο 1: Χριστίνα”
Το βιβλίο ΤΡΕΙΣ ΒΑΘΜΟΙ ΜΥΩΠΙΑΣ-ΧΡΙΣΤΙΝΑ είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας όπου οι πρωταγωνιστές σκέφτονται πριν από οποιαδήποτε ενέργεια. Εκθέτουν τα επιχειρήματά τους παράλληλα με μια προσωπική τους παρουσίαση στον αναγνώστη κι ενίοτε δικαιολογούν τον τρόπο δράσης τους.
“Η Χριστίνα είχε καταφέρει ακόμη μια φορά να ξεφύγει με ένα ψέμα. Μάλιστα είχε κατευθύνει τη συζήτηση στο σεξ και αυτό της άνοιγε την πόρτα να προχωρήσει ακόμα περισσότερο τη “σχέση” της με τη Μάιρα. Επιπλέον είχε παρουσιάσει τον εαυτό της ως αφελή, που δίνει τόσα χρήματα στον Μάριο σαν δώρο. Έτσι, αν μελλοντικά εισέπραττε την αποζημίωση η Μάιρα, εύκολα θα μπορούσε να την αποτρέψει να δώσει τα χρήματα που ζητούσε ο Μάριος, προφασιζόμενη ότι την είχε εγκαταλείψει”.
Ένα σκηνοθετημένο έγκλημα, πέντε διαφορετικές γυναίκες, ένας αινιγματικός δικηγόρος, ένας μεθοδικός ερευνητής. Ένα μυθιστόρημα που αναδεικνύει τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα από τις αφορμές που δίνει η αστυνομική του πλοκή.
Β} Κλασικά κι αγαπημένα | Γιάννης Ξανθούλης «Το καλοκαίρι που χάθηκε στο χειμώνα»
Ένα βιβλίο που όταν κυκλοφόρησε το 1984 προκάλεσε με την “γλώσσα” του, μια γλώσσα απροκάλυπτη μα τόσο ζωντανή και αληθινή από έναν έφηβο-αφηγητή.
«Ένιωθα πως θα πέθαινα. Πως οι παλμοί αυτής της κατεστραμμένης καρδιάς θα ‘πέφταν πάνω μου σαν σιδερένια σύννεφα για να με συνθλίψουν. Μες στην απόγνωση μου είδα τον Θόδωρο ντυμένο με το λευκό του κουστούμι να τρέχει ξένοιαστος μες στα σπήλαια των πνευμόνων της καθηγήτριας με τους κόκκινους σταλακτίτες…όλα αυτά μες στο φέουδο της Ντάλιας Βεντάλιας, όπως ήταν ο ύπνος μου το καλοκαίρι του 1962.»
Η Ντάλια Βεντάλια, μια καθηγήτρια που νοικιάζει ένα δωμάτιο στο σπίτι που ήδη συναθροίζονται η θεία Αλκιβιάδα, ο αφηγητής, ο αδερφός του αφηγητή με την μνηστή του και ο ομοφυλόφιλος θείος Μπατίστα, θα παίξει καταλυτικό ρόλο στη γνωριμία του αφηγητή με τον πόθο και το φόβο.
Όνειρα, ελπίδες, απογοητεύσεις περνούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου παράλληλα με την κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική Ελλάδα των αρχών της δεκαετίας του ’60
«Το καλοκαίρι του 1962 είναι πια πολύ μακριά. Είναι ανάμνηση. Είναι εκδορά στη μνήμη μου. Και η μνήμη μου είναι πληγή. Και την ευχαριστώ που αποκατέστησε τα φαντάσματα της περιόδου εκείνης, έτσι όπως τα περιεργάζομαι και τα περιγράφω στην ιστορία του βιβλίου…». Από τις πρώτες προτάσεις του προλόγου του βιβλίου καταλάβαινουμε ότι η ιστορία που θα ακολουθήσει είναι καταλυτική για τον ίδιο τον συγγραφέα «…δεν είμαι φυσικά σε θέση να προσδιορίσω τον εαυτό μου μες στην ιστορία…είμαι απ’ αυτούς που επέζησαν του θανατικού και του έρωτα εκείνου του φοβερού καλοκαιριού».
….Και το καλοκαίρι χάθηκε στο χειμώνα, όπως η ζωή χάνεται μες στην αιωνιότητα.
Γ} Ποίηση – Δοκίμιο – Ιστορία | Ασπασία Παπαδοπεράκη “Γιαννούλης Χαλεπάς: Προσωπικές σχέσεις και μελέτη στο έργο του”
Το παρόν βιβλίο της Ασπασίας Παπαδοπεράκη για τον Γιαννούλη Χαλεπά κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2019 από τις εκδόσεις του Φοίνικα με την επιμέλεια του Ηλία Καφάογλου και σχεδιασμό του Χαράλαμπου Λέγγα. Μια εκ βαθέων ανάλυση της ζωής και του έργου του κορυφαίου γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά και της επιρροής που άσκησε σε μεταγενέστερους δημιουργούς.
“Ο Χαλεπάς δεν είχε την ανάγκη -αλλά ούτε ο ελεύθερος χαρακτήρας του το επέτρεπε- να γίνει μέλος κλειστής ομάδας, ώστε να αξιοποιήσει στο μέγιστο τη γνώση που είχε αποκτήσει και τις αξίες που είχε και την παιδεία του και από τον ελληνικό Αρχαίο, Βυζαντινό και Αιγαιοπελαγίτικο λαϊκό χώρο και τις οποίες θεωρούσε αναντικατάστατες”.
Μετά από ένα κατατοπιστικό προοίμιο, η Παπαδοπεράκη ξεκινά να προσεγγίζει τη ζωή και το έργο του δημιουργού καθώς και τις κοινωνικές, ψυχολογικές και καλλιτεχνικές επιδράσεις του από το ταξίδι του στην Ευρώπη, ενώ αργότερα σε άλλο κεφάλαιο αναλύει τη στάση της σύγχρονης ψυχιατρικής στη περίπτωση του Γιαννούλη Χαλεπά. Μιλά διεξοδικά για τις φιλίες του γλύπτη στη ζωή του και υπεισέρχεται με εμβρίθεια στα στοιχεία της μορφής στο έργο του Γιαννούλη Χαλεπά
“Το έργο του Χαλεπά εκτιμήθηκε ως Μοντέρνο, στο οποίο οδηγήθηκε -όπως πιστεύουν- έχοντας άγνοια της εποχής του. Τίποτα ΠΙΟ ειρωνικό. Διότι ο Χαλεπάς ακολούθησε την κατάλληλη στιγμή την πρόσκληση του καιρού του, με άποψη που είχε επεξεργαστεί όλα αυτά τα χρόνια με ρίσκο ζωής και θανάτου”.
Το βιβλίο τελειώνει με αναφορά στις φανερές σταθερές αντικειμενικές αξίες που χρησιμοποιεί ο Γιαννούλης Χαλεπάς στα γλυπτά του και με μια άκρως ενδιαφέρουσα σχεδιαστική ανάλυση δώδεκα έργων του από την Ασπασία Παπαδοπεράκη. Ένα βιβλίο-μαρτυρία του κορυφαίου γλύπτη χωρίς περιττολογίες και μάλιστα χωρίς να διθυραμβολογεί.
0