Γεννημένος στο Ηράκλειο της Κρήτης, ο Λάζαρος Αλεξάκης σπούδασε Λογοτεχνία, Φιλοσοφία και αργότερα Ψυχολογία στην Αγγλία.  Εργάζεται ως εκπαιδευτικός στο Ηράκλειο και αρθρογραφεί από το 2005 στο περιοδικό ΜΟΤΟ.

 

 

Έχει εκδώσει τρεις συλλογές διηγημάτων, η πρώτη εκ των οποίων ψηφίστηκε στις 10 καλύτερες του 2016 στα βραβεία Public. Έχει εκδώσει επίσης δύο μυθιστορήματα, το “Ομπλίκ” και το “Μικρό Ταξίδι σε Δανεικό Χάρτη”, καθώς και τρία κόμικς. Λατρεύει τις ταινίες noir, και την Agatha Christie. Παίζει funk soul, jazz και γράφει blues στίχους. Το τελευταίο του αστυνομικό μυθιστόρημα, “Σκιές του Νότου” (εκδόσεις Διόπτρα) έδωσε την αφορμή για την παρακάτω συνέντευξη.

 

 

Σκιές του Νότου, το τελευταίο σας βιβλίο. Το βιβλίο αυτό κάτω από ποιες, ενδεχόμενες, συμπτώσεις δρομολογήθηκε;

Ένα βράδυ μου είπε ένας φίλος για μια καινούρια εκπληκτική μπυραρία που έχει ανοίξει, μικρό μαγαζάκι, που δεν το πιάνει το μάτι σου. Πήγαμε και ανακάλυψα ότι ήταν ο «Νότος» των εφηβικών μου χρόνων, για να χρησιμοποιήσω την ονομασία που του έδωσα στο βιβλίο. Όσο καθόμαστε και κοιτούσα γύρω τους δρόμους, τόσο γνώριμους από εκείνη την εποχή, σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να γράψω κάτι για «τότε».

Όταν διαλύθηκε η παρέα, περπάτησα λίγο στα σκοτεινά δρομάκια –τώρα χωρίς τους κινδύνους που ελλόχευαν τότε– και σιγά σιγά γεννήθηκε η ιδέα.

 

Αυτή η ολοζώντανη παρουσίαση των ηρώων σας βουτώντας τους σε μια επαρχιακή πόλη της δεκαετίας του ‘80, πόσο σας ταλαιπώρησε;

Καθόλου. Σκιαγράφησα χαρακτήρες που τους έχω ζήσει. Σε πολλά σημεία του το βιβλίο αποτελεί μια καταγραφή, ίσως για αυτό αποδίδει πιστά και την εποχή.

 

Ποιο στάδιο κατά τη συγγραφή εντοπίζετε ως το πιο σημαντικό που οριοθετεί το άρτιο αποτέλεσμα της τελικής μορφής του βιβλίου;

Η αναθεώρηση. Αφού γράψω κάτι, το ξαναγράφω σχεδόν εξ ολοκλήρου. Χαρακτήρες αναπτύσσονται περισσότερο, παίρνουν άλλους ρόλους, παίζω με τον ρυθμό ώστε να δουλεύει καλύτερα, διορθώνω άπειρα λάθη και παραλείψεις. Δεν μιλάω για την επιμέλεια, μιλάω πριν πάμε στην
επιμέλεια. Αυτό είναι και το δύσκολο κομμάτι γιατί ναι μεν είναι δημιουργικό, αλλά από ένα σημείο και μετά δεν αντέχεις να κάνεις άλλες αναγνώσεις.

 

Ο πρωταγωνιστής σας μπλέκει σ’ έναν λαβύρινθο, στον οποίο τελικά παγιδεύεται. Ο σύγχρονος άνθρωπος, κατ’ επέκταση, με ποια εχέγγυα μπορεί να απεγκλωβιστεί από τους λαβυρίνθους στους οποίους εγκλωβίζεται;

Θα ήταν βαρετός ένας λαβύρινθος που παρέχει εχέγγυα. Μπαίνουμε για να χαθούμε.

 

Γιατί αλήθεια το μυστήριο μας γοητεύει και νιώθουμε μια έλξη γι’ αυτό;

Γιατί είναι απρόβλεπτο.

 

«Καλύτερα να σε χαστουκίσει η αλήθεια παρά να σε φιλήσει το ψέμα», λέει ένα ρωσικό ρητό. Σ’ αυτή την ιλιγγιώδη πορεία της ζωής των ηρώων σας προς το κενό, το ψέμα βασιλεύει Αλήθεια πόσες φορές αισθανθήκατε τα άγνωρα χείλη του ψέματος στο πρόσωπό σας;

Οι Ρώσοι χαστουκίζονται συχνά με αρκούδες, οπότε το να σε χαστουκίσει η αλήθεια δεν το θεωρούν κάτι τρομερό. Οι ήρωες μου προτιμούν τα φιλιά, κι ας διαγράφεται ο χαμός.

 

«Το ένστικτο είναι ένα υπέροχο πράγμα. Δεν μπορεί ούτε να ερμηνευθεί ούτε να αγνοηθεί», συνήθιζε να λέει η Αγκάθα Κρίστι, που τόσο πολύ εκτιμάτε. Αλήθεια πόση αξία δίνετε στο ένστικτο; Κατευθύνει κατά κάποιο τρόπο την κρίση σας;

Το ένστικτό μου το θεωρώ πολύτιμο. Κάνω σχεδόν πάντα το αντίθετο από αυτό που μου λέει και, μέχρι στιγμής, τα πηγαίνω περίφημα.

 

Είναι γνωστή η ρήση του Πίνδαρου «Θνατά θνατούσι πρέπει» για το πόσο εφήμερα είναι τα ανθρώπινα. Αλήθεια τι πιστεύετε ότι έχουμε χάσει ως άνθρωποι και καθημερινά το αστυνομικό δελτίο βρίθει υποθέσεων δολοφονιών, βιασμών και συναφών θεμάτων;

Δεν έχουμε χάσει κάτι. Σε όλη μας την πορεία είμαστε βίαιοι, εκμεταλλευτές, ασύδοτοι, λαίμαργοι, ψεύτες, υποκριτές και συμφεροντολόγοι. Το αστυνομικό δελτίο είναι απλά η έκφρασή μας.

 

Στις μέρες μας η Εκκλησία πρωτοστατεί-προκαλεί σε ζητήματα που άπτονται των αρμοδιοτήτων της (νόμος για τα ομόφυλα ζευγάρια). Πως κρίνετε τις πρόσφατες ενέργειες της;

Το μόνο που άπτεται στις αρμοδιότητες της Εκκλησίας είναι μια ληστρική εκμετάλλευση εύπιστων θυμάτων, που εγωιστικά σκεπτόμενα θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να μετοικήσουν στον παράδεισο. Κάθε πράξη της είναι απόρροια αυτής της πολιτικής – γιατί για πολιτική
πρόκειται. Δεν νομίζω ότι έχει υπάρξει στην ιστορία της ανθρωπότητας κάτι πιο άθλιο από τις θρησκείες.

 

Κάτω από αυτές τις σκιές (της εποχής, των ανθρώπων της), ο αναγνώστης τελικά τι θα ανακαλύψει;

Θα ανακαλύψει ότι τα 80s, όπως μας σερβίρονται σήμερα, δεν ήταν καθόλου ειδυλλιακά. Υπήρχε ενδοοικογενειακή βία, αποτελεί δομικό στοιχείο της πλοκής, υπήρχε bullying, μισογυνισμός, υπήρχε ξύλο στα σχολικά διαλείμματα, υπήρχε μοναξιά, αποξένωση και πολλά ακόμα πράγματα που τα έχουμε ρίξει κάτω από το χαλί. Σήμερα δεν υπάρχουν; Ναι, φυσικά, απλά δεν εθελοτυφλούμε πλέον στον τραγικό βαθμό που το κάναμε τότε.

 

Το επόμενο βιβλίο έχει δρομολογηθεί έστω και νοερά στο μυαλό σας ή περνάτε ένα μικρό στάδιο «ανακωχής» με το γράψιμο;

Δεν υπάρχει ανακωχή, ποτέ. Το επόμενο έχει γραφτεί και τώρα ετοιμάζονται δύο ακόμα.

 

 

0