Η Νικολέττα Αλεξάνδρου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Μεγάλη Βρετανία. Σήμερα εργάζεται ως διοικητικό στέλεχος στον ιδιωτικό τομέα. Δραστηριοποιείται όμως και στη συγγραφή εδώ και αρκετά χρόνια. Η ποιητική συλλογή «Ήχοι και Σιωπές» είναι η πρώτη της έκδοση, που συμπεριλαμβάνει αποσπάσματα από δύο πιο πρόσφατες συλλογές της.

 

 

  1. «Ήχοι και Σιωπές», από τις εκδόσεις Βακχικόν. Μιλήστε μας για το χρόνο γραφής αυτών των στίχων που ήχησαν μέσα στη ποιητική σιωπή.

Τα ποιήματα αυτής της έκδοσης έχουν επιλεγεί μέσα από ένα υλικό μιας περίπου δεκαετίας, ίσως και κάτι παραπάνω.

Η περίοδος αυτή ήταν σκοτεινή, από εκείνες που δεν περιμένεις ποτέ ότι θα τύχουν σε σένα, που σε βρίσκουν εντελώς απροετοίμαστη. Εξίσου αναπάντεχο όμως ήταν και το φως, η ενέργεια με άλλα λόγια που  ανακάλυψα μέσα μου. Αν τελικά κάνω έναν απολογισμό, το ταξίδι ήταν αναγκαίο και η «Ιθάκη» άξιζε που με «έβγαλε στον πηγαιμό».

 

  1. Ανάμεσα στους ήχους και τις σιωπές ποιος είναι ο συνεκτικός δεσμός τους που φιλοδωρεί τους στίχους σας;

Το μαγικό είναι ότι οι ήχοι μεταλλάσσονται σε σιωπές και οι σιωπές σε ήχους. Πόσες φορές δεν ερχόμαστε αντιμέτωποι με κενές, ατελείωτες φλυαρίες, «εγκεφαλικές σιωπές» θα τις έλεγα, ή από την άλλη με σιωπές που κραυγάζουν όμως θέσεις ηχηρές, σιωπές γεμάτες νόημα; Εκπαιδευόμαστε να υποτιμάμε τη σιωπή, να τη θεωρούμε αδυναμία. Μας κάνει να νιώθουμε άβολα, οπότε την απαξιώνουμε για να την αντιμετωπίσουμε. Θα διαφωνήσω κάθετα…, απόδειξη αυτές οι 84 σελίδες (και πολλές ακόμα) που γέμισαν με σιωπές, σκέψεις που ποτέ δεν ακούστηκαν και συζητήσεις που ποτέ δεν έγιναν.

 

 

  1. Ο ποιητικός μανδύας πόσο αποκαθάρει την καθημερινότητά σας;

Η ποίηση είναι λύτρωση. Όταν το (δικό μας) αυτονόητο κλονίζεται, όταν απουσιάζει ο κοινός χώρος που θα μπορούσαμε να συναντηθούμε με τον όποιο άλλον, όταν ξεκινάμε να επικοινωνήσουμε αλλά συνειδητοποιούμε ότι είναι σαν να προσπαθούμε να συνεννοηθούμε μιλώντας διαφορετικές γλώσσες, αφού οι ίδιες λέξεις έχουν τόσο διαφορετικό φορτίο και νόημα για τον καθένα, τότε η ποίηση γίνεται διέξοδος. Κατ’ αρχήν εκεί που τα συναισθήματα σε έχουν πλημμυρίσει προσπαθείς να βρεις όπως λέμε «το δίκιο σου», μετά καταφέρνεις να τα φέρεις στις σωστές τους διαστάσεις και στο τέλος να συμφιλιωθείς με την πραγματικότητα και -ευτυχώς- να προχωρήσεις.

 

  1. «Πολλά πράγματα είναι δύσκολα», λέει ένας στίχος σας. Πως αποδομείται η οποιαδήποτε δυσκολία για εσάς;

Δεν έχω κατανοήσει ακόμα μέσα από ποια διαδικασία, αλλά μαθαίνουμε να «ποντάρουμε» στη βοήθεια από φίλους, συζύγους, εραστές, οικογένειες, συναδέλφους, κυβερνήσεις, κοινωνία, Θεό, Διάβολο, εξωγήινους… Δεν αντιλέγω ότι όλοι αυτοί μπορούν -κατά περίπτωση- να συμβάλλουν στην επίτευξη των στόχων μας, αλλά τη δυσκολία αποφάσισα ότι την αποδομούμε μόνοι μας. Η δυσκολία είναι τελικά μέσα μας, δεν είναι απέναντι μας. Είναι η σκέψη μας, η λογική μας, ή η έλλειψη της. Είναι η δυνατότητα, ή η αδυναμία αυτοελέγχου. Είναι η δυνατότητα αυτοκριτικής και αυτογνωσίας. Όταν τα καταφέρω όλα αυτά, τότε δεν θα υπάρχουν πια «δύσκολα».

 

  1. Γράφοντας στα αγγλικά ποια ποιητική διάθεση εξυπηρετείτε;

Να είμαι ειλικρινής δεν έχω καταλήξει τι με κάνει (σπάνια) να γράφω στα αγγλικά. Είναι κάτι αυτόματο. Εννοώ η σκέψη έρχεται στο μυαλό μου απευθείας στην αγγλική γλώσσα χωρίς να καταλάβω το πώς και το γιατί… Ίσως υποσυνείδητα έχω συνδέσει την αγγλική γλώσσα με το τραγούδι και καθώς θα ήθελα να ακούσω δικό μου στίχο μελοποιημένο, κάνω κάποιες προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση.

 

  1. ..η αγάπη είναι κύμα, είναι ακτινοβολία, λέτε σε κάποιο σημείο προσμετρώντας, ίσως, τις επιφάσεις της σημερινής τεχνολογικής εποχής. Πως αντιμετωπίζετε αυτήν την ακραία μορφή διαπίστευσης, αν μου επιτραπεί, της αγάπης;

Προσπαθώ να παρομοιάσω με κάτι την «ιδέα» της αγάπης, ώστε να τη ξεχωρίσω από τη «σκιά» της, το αίσθημα δηλαδή που συνήθως μπερδεύουμε με την αγάπη: της ανάγκης κάποιου να μας υποστηρίζει, να ξορκίζει τη μοναξιά, να μας επιβεβαιώνει.

Συνεχίζοντας την παρανόηση, βάζουμε στην αγάπη γεωγραφικές συντεταγμένες, πρέπει το αντικείμενο της αγάπης μας να είναι δίπλα μας, κοντά μας. Σε αντίθεση με όλα αυτά, θέλω να δώσω τη δική μου εμπειρία και ερμηνεία. Δεν υπάρχει η έννοια της απόστασης, ούτε το «ανταποδοτικό όφελος». Απλά διοχετεύεις θετική ενέργεια, νοιάζεσαι, μεριμνάς. Η κυματική κίνηση και η μετάδοση της ακτινοβολίας ήρθαν στο μυαλό μου σαν οι κοντινότερες παρομοιώσεις, …μπορεί να έπαιξε ρόλο το παρελθόν της «πολυτεχνίτισσας».

 

  1. «…πάψε να ζεις στο όνειρο!». Αυτή η προσταγή που διατυπώνεται ως ριπή στο τέλος του ποιήματός σας «Houstoniscalling…», είναι απότοκος αποκλειστικά της αποστασιοποίησης;

Εδώ το «όνειρο» είναι η παράλληλη πραγματικότητα που επιλέγουμε να ζούμε, όταν συνειδητά δίνουμε στα γεγονότα την ερμηνεία που θα θέλαμε. Δεν παίρνουμε απόσταση από τα πράγματα, μάλλον το αντίθετο, μας κατακλύζουν αλλά επιμένουμε «να τα κόψουμε και να τα ράψουμε» στη δική μας λογική για να τα «μπορέσουμε». Αυτή η προσταγή , θα έλεγα, είναι περισσότερο απότοκος της εσωτερικής πάλης του συναισθήματος και της λογικής. Όποια διάσταση μπορεί να πάρει η πάλη μεταξύ δύο ή περισσότερων ανθρώπων, δεν φτάνει πιστεύω ποτέ την ένταση της πάλης που ανοίγουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό όταν το συναίσθημα και η λογική διαφωνήσουν.

 

  1. Ο έρωτας κι η αγάπη επιζητούν κυρίως την ανθρωπιά. Παρατηρώντας στους στίχους σας το εξεταστικό σας βλέμμα πάνω στους ανθρώπους, πόση περίσσεια ανθρωπιάς διαθέτουμε ακόμη;

Η ανθρωπιά, όπως τουλάχιστον εγώ την ερμηνεύω, προϋποθέτει τον Πληθυντικό αριθμό, το «εμείς». Πόσοι από εμάς είμαστε διατεθειμένοι να μιλήσουμε στον πρώτο Πληθυντικό αριθμό; Πόσοι από εμάς είμαστε διατεθειμένοι να μοιραστούμε το ζωτικό μας χώρο με κάποιον άλλον; Πόσοι από εμάς το έχουμε ανάγκη; Στέκομαι πράγματι σκεπτική απέναντι σε αυτά τα ερωτήματα…Από την άλλη πάλι αναρωτιέμαι αν ο έρωτας και η αγάπη όπως τα βιώνουμε στην καθημερινότητα μας προϋποθέτουν αυτή την ανθρωπιά. Τελικά ίσως θα ήταν πιο δόκιμο να αποφύγουμε τις γενικεύσεις, να επικεντρώσουμε στις φωτεινές εξαιρέσεις και να παραμείνουμε αισιόδοξοι.

 

  1. Ήχοι και σιωπές της ζωής αντιγραφές. Τελικά τα αντίγραφα με τι μας εφοδιάζουν στη ζωή;

Τα αντίγραφα σίγουρα πολλαπλασιάζουν τις εναλλακτικές, μας δίνουν την άνεση της επανάληψης. «Δεν χάθηκε ο κόσμος» αν κάτι προσπεράσαμε, αν δεν τα καταφέραμε, αν δεν καταλάβαμε, αν δεν προλάβαμε, αν κάναμε λάθος. Διατηρούμε τη ψυχραιμία μας και ελπίζουμε στην επόμενη ευκαιρία.

 

  1. Ποιες είναι οι επιδιώξεις σας οδεύοντας για το νέο χρόνο που βρίσκεται προ των πυλών;

Η συλλογή «Ήχοι και Σιωπές» ήταν μια ανάγκη, αλλά και μια ευκαιρία να συνομιλήσω με το αναγνωστικό κοινό. Θα ‘θελα να τη δω να ταξιδεύει, εύχομαι όσο πιο μακριά γίνεται. Παράλληλα υπάρχει ήδη υλικό για μια δεύτερη συλλογή που θα μπορούσε να εκδοθεί στα μέσα του επόμενου χρόνου.

 

 

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο  εδώ

 

0