Τη σειρά δοκιμίων Altera Pars συνεχίζει ένα κείμενο του Διονύση Λεϊμονή για το βιβλίο του «Το παιδί με τη φουστανέλα» που κυκλοφορεί από την Αρτέον εκδοτική.
Κείμενο: Διονύσης Λεϊμονής
«Το παιδί με τη φουστανέλα» γεννήθηκε ως ιδέα όταν ο εκδότης μου, ο Αρης Τσικοντούρης (Αρτέον εκδοτική) μού ζήτησε να γράψω ένα βιβλίο για παιδιά και εφήβους με την ευκαιρία του εορτασμού των 200 χρόνων από την ελληνική Επανάσταση.
Αυτό που δεν ήθελα σε καμιά περίπτωση ήταν να γράψω ένα «επετειακό» βιβλίο που θα τρέξει μέσα στο 2021 και μετά δεν θα έχει να πει κάτι στους αναγνώστες μου. Στόχος μου ήταν με αυτό το βιβλίο να μιλήσω στα παιδιά του σήμερα υπογραμμίζοντας μέσα από μια μυθοπλασία τη στενή σχέση του σήμερα με το χθες.
Αρχικά ο νους μου πήγε σε έναν ήρωα του τόπου μου, τον Γρηγόριο Λιακατά, την προτομή του οποίου αντίκριζα κάθε μέρα ατενίζοντας την επιβλητική παρουσία του σε ένα μικρό νησί σαν το Αιτωλικό της Αιτωλοακαρνανίας. Τεχνικά σκέφτηκα πως θα ήταν πιο ενδιαφέρουσα η εναλλαγή του χθες με το σήμερα, για αυτό τα κεφάλαια μάς πάνε από το τότε στο τώρα και αντίστροφα. Έτσι οι βασικοί μου ήρωες είναι ένας μικρός Γρηγόρης, ο οποίος αντιμετωπίζει από τη γέννησή του ένα μικρό πρόβλημα στην όραση (σκόπιμα δεν αναφέρεται η φύση του προβλήματος), εξαιτίας του οποίου παραμερίζεται από τους συνομηλίκους του, με αποτέλεσμα το παιδί αυτό να απομένει μόνος του με παρέα έναν ήρωα, τον Γρηγόριο Λιακατά που οι σύγχρονοί του αποκαλούσαν «γκαβό», μετά από έναν τραυματισμό του σε μάχη.
Συνδετικός κρίκος προκειμένου αυτή η σχέση να γίνει ενεργή ο μπάρμπα-Γιάννης, ένας υπερήλικας λεβέντης παππούς, ο οποίος στα νιάτα του φορούσε με καμάρι τη φουστανέλα και τώρα έχει πολλά να πει στον μικρό Γρηγόρη μέσα στο καφενείο του Λεύτερου. Έτσι ο μικρός Γρηγόρης με καλό ή κακό καιρό συνομιλεί με τον Γρηγόριο μαθαίνοντας πως κάποτε, στην Ελληνική επανάσταση, σαν άλλος Λεωνίδας με 300 άντρας αντιμετώπισε τον πολυάριθμο στόλο του Ιμπραήμ μέσα στη λιμνοθάλασσα Αιτωλικού-Μεσολογγίου στο μικρό νησάκι με το αστείο όνομα «Ντολμάς». Αυτό που με προβλημάτιζε κατά τη συγγραφή του βιβλίου ήταν πως θα καταδείξω στους αναγνώστες πως μόνο η γνώση του χθες δεν αρκεί για να ανδρωθεί ένας άνθρωπος. Ο Γρηγόρης δεν θα μεταμορφωνόταν σε παλικάρι επειδή απλά έμαθε μια ιστορία. Αυτό που θα είχε σημασία είναι αυτή η γνώση να αξιοποιηθεί στο σήμερα, αλλάζοντας τη συμπεριφορά του αλλά και την αντιμετώπιση των άλλων γύρω του. Άλλωστε σε λίγες μέρες ο μικρός καλούνταν να φορέσει τη φουστανέλα γιορτάζοντας την επέτειο του Ντολμά τρέμοντας την καζούρα των γύρω του, συμμαθητών του και συντοπιτών του, ακόμα και την απόρριψη από τον ίδιο του τον αδερφό. Ο Γρηγόρης χρειαζόταν μια ευκαιρία, να πραγματοποιήσει τον δικό του άθλο κερδίζοντας με «το σπαθί» του τη ζωή από δω και πέρα. Και η αφορμή αυτή δεν άργησε να τού δοθεί αποδεικνύοντας ότι οι ήρωες της ζωής ζουν ανάμεσά μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι με τις επιλογές και τις πράξεις μας. Ισως να παίζει ρόλο και η φύση των ανθρώπων βέβαια, τα γονίδια, το …αίμα, για αυτό και το αίνιγμα του ποιος άραγε του χάρις τα άρματά του για την επετειακή εκδήλωση στα τέλη του Φλεβάρη. Ένα δέμα, ένα δώρο με άγνωστο αποστολέα που υπογράφει μόνο με τα αρχικά του Γ.Λ. Ο Γρηγόριος Λιακατάς;, ο πατέρας του, Γιώργης ο Λεύτερος ή ο μπάρμπα Γιάννης; Αυτό ίσως κινήσει τη φαντασία και τη δημιουργικότητα των αναγνωστών αυτού του βιβλίου, μιας και πιστεύω ακράδαντα ως ένα βιβλίο δεν τελειώνει με την περάτωση της ανάγνωσής του. Τότε ακριβώς αρχίσει να επενεργεί στον νου και τη σκέψη των αναγνωστών και μάλιστα των μικρών αναγνωστών που δεν διστάζουν να πάνε παραπέρα μια ιστορία σε αντίθεση με εμάς, τους μεγάλου-ενήλικες.
Το βιβλίο ήθελα κι ελπίζω να τα κατάφερα, να ανοίγει νέους δρόμους και κανάλια αυτενέργειας, παίζοντας έτσι με την αφηγούμενη ιστορία εναποθέτοντας το δικό τους λιθαράκι εκκινώντας ίσως από την προσωπική τους ζωή και βίωμα.
«Το παιδί με τη φουστανέλα» ήθελα να είναι αναγνωρίσιμος ήρωας, της διπλανής πόρτας παιδί, που η ιστορία του και η εκπληκτική εικονογράφηση από τον Πρόδρομο Μάνο με την επιμέλεια του Εκδοτικού, θα εκκινήσει μια διαδικασία ταύτισης, εγχαράζοντας σε νου και καρδιά ωφέλιμες τομές αναζητώντας όχι το μήνυμα του συγγραφέα αλλά τις πολλαπλές αναγνώσεις εκ μέρους των αναγνωστών.
0
