Το The Book.Gr προτείνει για αυτό το Σαββατοκύριακο την ποιητική συλλογή του Γιάννη Ρίτσου “Μονοβασιά” που κυκλοφόρησε το 1982 από τις εκδόσεις Κέδρος.

 

 

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Τους βρήκαμε ξανά κάτω απ’ το βράχο, μέσα στο

βράχο. Η σιωπή τους

όχι θυμός που τους ξεχάσαμε, όχι διόλου μα διόλου

θυμός που μας έχουν ξεχάσει κι εκείνοι. Η σιωπή

τους τώρα

είναι η φωνή τους -τίποτα δεν έχουν ν’ αναγγείλουν

βουβή συνεννόηση με τις φραγκοσυκιές μέσα στα ερεί-

πια,

βουβές συναντήσεις αντίκρυ στη θάλασσα ή μέσα στο

φεγγάρι-

δεν είναι ανάγκη πια να κρύψουν ή να φανερώσουν τα

χαρτιά τους

μες στην απέραντη διαύγεια του πουθενά ή του τί-

ποτα, εδώ

που διακρίνονται γυμνά τα δέντρα, τα βουνά, τα αδιά-

ψευστα όρια

όλων των χωρισμών και των αιώνων, εδώ που καταρ-

γούνται

μαζί με τα πουλιά, με τις επίμονες ροδιές και με τις

πέτρες

τα σύνορα των εποχών μες στο αίθριο πάντα.

Μονοβασιά, 12. VII. 75

 

Τα 36 ποιήματα της συλλογής γράφτηκαν από το 1974 ως το 1976. Κυκλοφόρησαν πρώτα στη Γαλλία από τις εκδόσεις Maspero (Collection voix, Paris 1980). Η πρώτη έκδοση στην Ελλάδα έγινε δύο χρόνια μετά, το 1982.

Η μαγευτική καστροπολιτεία κρύβεται σε κάθε στίχο του ποιητή. Ο Ρίτσος συνδιαλέγεται με την άγρια ομορφιά της πέτρας που καθρεφτίζει απόλυτα και την ακάνθινη πλευρά της ζωής.

 

ΤΟ ΣΚΙΑΧΤΡΟ

Έρωτας είναι η σκληρότερη πέτρα και τα εύθραυστα

αρμυρόβρεχτα καράβια,

έρωτας το άλλο πέτρινο καράβι, το αταξίδευτο, χι-

λιοταξιδεμένο στους ψηλότερους πόντους –

ω αδημονία της υπομονής, -μ’ έρωτα δούλεψα το

θάνατο μου, μ’έρωτα και τη δουλειά μου

κατέβηκα -είπε- στο παζάρι της χώρας, αγόρασα

πρόκες, κουβαρίστρες, βελόνες,

το σφυρί, το πριόνι, δυο σανίδες, τρία μέτρα πορφυρό

πανί, πέντε γαλάζιο,

ένα πάκο παλιές εφημερίδες. Ανέβηκα πάλι στο άδειο

κάστρο,

έσιαξα τη στολή του Ναυτικού, γέμισα τη φανέλα του

τσουκνίδες,

το βρακί του χαλίκια. Τον έστησα Σκιάχτρο στα χα-

λάσματα για τα κοράκια και τους γλάρους.

Τα πουλιά ξεμακρύναν τρομαγμένα, μ’ αφήκανε μόνο.

Έγειρα τότε στον ώμο του Σκιάχτρου μου κι έκλαψα

ευτυχισμένος

νιώθοντας στα μαλλιά μου την ανάσα απ’ το σαρκώ-

δες ανύπαρκτο στόμα-

ευτυχισμένος, ναι, γιατί μονάχος μου διάλεγα τούτη

τη μοίρα

όπως διάλεξα κάτω στο παζάρι τα καρφιά, τις κλω-

στές, το πανί, τα σανίδια.

Καρλόβασι, 18. VII. 75

 

Μια αναμέτρηση με τα περασμένα και τη λήθη που επιφέρει την λύτρωση γιατί οι επιλογές ήταν ορθές. Η αναμέτρηση σκληρή, έτσι όπως το επιβάλλει ο τόπος, ο αμείλικτος ήλιος  κυριαρχεί στο πέτρινο σκηνικό της γης και κατ’ επέκταση της ζωής. Ακόμη κι ο έρωτας έχει  πέτρινο περίβλημα, εντελώς αντισυμβατικός.  Ο ποιητικός τόπος της “Μονοβασιάς” είναι επιβλητικός  αψηφώντας  το μεγαλείο του Ανθρώπου.

 

Η βιβλιοπρόταση…

Η ποιητική συλλογή του Γιάννη Ρίτσου “Μονοβασιά” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος

 

0