Το The Book.Gr προτείνει γι’ αυτό το Σαββατοκύριακο «Το πορτρέτο ενός τρομοκράτη» από τον Δημοσθένη Δαββέτα και τις εκδόσεις Κάκτος. 

 

«Θυμόταν πόσο ενοχλούσε τους συνομηλίκους του το οτι ήταν καλός μαθητής και ταυτόχρονα ικανός στην πυγμαχία. Ή πάλι ότι μετά από έναν αγώνα ποδοσφαίρου πήγαινε στη Λυρική σκηνή να ακούσει όπερα. Ή ακόμα όταν μετά από μια βραδιά ποίησης πήγε σε ένα club της περιοχής να χορέψει πολύ σύγχρονους χορούς. Αλλά και το ότι, παρά τις τόσο ριζοσπαστικές, συχνά “επαναστατικες” για τα ήθη του καιρού του ιδέες, δεν δίσταζε τις Κυριακές να πηγαίνει να λειτουργηθεί στην ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία.»

 

Λέει ο Ματθαίος Γιωσαφάτ, ο διάσημος ψυχαναλυτής, οτι η έλλειψη στη ζωή μας -πιο συγκεκριμένα η συμφιλίωση με την έλλειψη (το καταθλιπτικό μας πεπρωμένο -δανείζομαι  μια φράση του Γιώργου Χατζελένη από τους <<Βαλκανευτές>>)- είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πορεία μας προς την ενηλικίωση. Το να συνειδητοποιείς δηλαδή οτι ούτε μπορείς να τα γνωρίζεις όλα, ούτε μπορείς να τα έχεις ή να τα κάνεις όλα. Στη ζωή μας πάντα θα μας συντροφεύει μια υποδόρια νοσταλγία του όλου, μια ανάμνηση <<χαμένων παραδείσων>> τότε που δεν χρειαζόταν να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις που θα μας οδηγούσαν προς μια κατεύθυνση, τότε που είχαμε την “πολυτέλεια” να δοκιμάζουμε πράγματα και εμπειρίες χωρίς συγκεκριμένο στόχο όποιο κι αν ήταν αυτό το ηλικιακό όριο και μεταίχμιο για τον καθένα. Το να προχωράς σημαίνει να αφαιρείς (ενίοτε και να προσθέτεις αλλά πρώτα να αφαιρείς) και να ορίζεις συνεχώς ποιό είναι το πεδίο των “μαχών” σου. Εδώ για μένα, βρίσκεται και το περιεχόμενο της φράσης την οποία ενστερνίζονται πολλοί, κι εγώ μαζί, πως η ζωή αποτελεί ένα διαρκή αγώνα. Μα, θα πει κάποιος, αυτό δεν λέγεται πρωτίστως για τον βιοποριστικό αγώνα που δίνει ο καθένας μας; Ναι, εμπερικλείεται όμως μέσα στην ευρύτερη προσπάθεια του να ανακαλύψει ο καθένας μας τον εαυτό του, στον αγώνα προς την αυτοπραγμάτωση.

 

Μέσα στο ταξίδι αυτό της αυτοπραγμάτωσης, ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος κρίνεται ύποπτος για τρομοκρατία από το καθεστώς λόγω της διερευνητικής στάσης του απέναντι στα πράγματα και του πολυσύνθετου, συχνά αντιφατικού, άρα και επαναστατικού προφίλ του.

 

Γιατί, κάθε δημιουργική πράξη κρύβει μέσα της την αμφισβήτηση της <<ασχήμιας>>, της ξενοφοβίας, της φοβίας προς το άγνωστο και το καινούριο.

 

Ορίζεται ένας σύμβουλος τον οποίο ο πρωταγωνιστής υποχρεούται να επισκέπτεται τακτικά για να αποσαφηνίσει ποιες είναι οι προθέσεις του μέσα από όλα αυτά με τα οποία ασχολείται και αγαπά να ετεροπροσδιορίζεται και να υπερασπιστεί ουσιαστικά τον εαυτό του απέναντι στην καχυποψία.

 

 Για μένα υπάρχει μια πιο γόνιμη <<τρομοκρατία>>: αυτή της διαρκούς αμφισβήτησης της στατικής εικόνας του κόσμου. Μάχομαι μεσα απο τη ζωή και την τέχνη μου για την αλλαγή της καθημερινότητας, θέτω τον εαυτό μου στην υπηρεσία μια ασταμάτητης δημιουργικότητας, που υμνεί το εφήμερο, το καθημερινό, το φθαρτό σαν τις πολλαπλές προσόψεις του άφθαρτου.

 

Ένα πολύ γλυκό βιβλίο, ταυτίστηκα κι εγώ για προσωπικούς μου λόγους.

 

0