Το The Book.Gr προτείνει γι’ αυτό το Σαββατοκύριακο το βιβλίο της Ελευθερίας Παναγιωτοπούλου «Ρωγμές ιστορίας» από τις εκδόσεις Λιβάνη .

 

Η Ελευθερία Παναγιωτοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 11/11/1961. Έκανε πενταετείς σπουδές στη σχολή Ψυχολογίας του Πανεπιστηµίου Λοµονόσοφ της Μόσχας και πήρε Master στη Νευροψυχολογία (1986). Το 1999 ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή της στην Οµαδική Ψυχοθεραπεία και το 2012 αποφοίτησε από τη σχολή Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστηµίου.

Εργάστηκε ως ψυχολόγος στο Παιδοψυχιατρικό Νοσοκοµείο Αττικής, στο Ιατροπαιδαγωγικό Κέντρο Αθηνών, στο Νοσοκοµείο Παίδων Π. & Α. Κυριακού, καθώς και στο γραφείο της µε οµάδες ενηλίκων.

Έχει συµµετάσχει σε έρευνες, σε συνέδρια/ηµερίδες και ήταν οµιλήτρια σε σχολεία διαφορετικής βαθµίδας µε θέµατα που άπτονται του αντικειµένου της.

Μετέφρασε από τα ρωσικά το βιβλίο Εισαγωγή στη Νευροψυχολογία της Λ. Σ. Τσβετκόβα, το οποίο κυκλοφορεί από τις ιατρικές εκδόσεις Π. Χ. Πασχαλίδη. Έχει πραγµατοποιήσει δύο αυτοεκδόσεις: Οι Μύθοι της Düss – Παρουσίαση του Τεστ και Εγχειρίδιο για Ψυχολόγους Παιδιών και Εφήβων. Επίσης, το 2018 εκδόθηκε το πρώτο διήγηµά της, «Τα Ανείπωτα» από τις Εκδόσεις Λιβάνη. Και τελευταία, τον Δεκέμβρη του 2020, οι «Ρωγμές ιστορίας».

Χόµπι της είναι το διάβασµα, το γράψιµο, το περπάτηµα, η κηπουρική.

Το βιβλίο της «Ρωγμές ιστορίας» περιέχει τρία διηγήµατα, τρεις ιστορίες κοριτσιών σε διαφορετικές κοινωνικο-ιστορικές στιγµές, που ο ρόλος της οικογένειας και των συνθηκών στη διαµόρφωση των χαρακτήρων τους ήταν καταλυτικός.

 

 Ένα κορίτσι μετακινείται βίαια από τον Καύκασο της Ρωσίας στην Ελλάδα το 1919, αφήνοντας πίσω την οικογένειά της, αλλά στην πραγματικότητα αφήνοντας πίσω όλα όσα ορίζουν την ταυτότητα ενός ατόμου.

Μια αρκετά ταλαιπωρημένη μοδίστρα καταφέρνει με κόπο να ζήσει τη διαφορετική οικογένειά της.

Ένα κορίτσι σε ενέχυρη κατάσταση. Παραδίδεται από τον πατέρα της στον αρχηγό μιας οικογένειας για να εισπράξει χρήματα. Στο πατάρι του νέου σπιτιού της, ονειρεύεται ό,τι δε ζούσε στην πραγματικότητα.

«Βλέπετε, αν και ήµουν µόνο έξι χρονών, είχα αποκτήσει και καηµούς και στεναχώρια».

 

«Είχε µια οικογένεια που κανένας δεν αµφισβήτησε την αγάπη της µητέρας ή τη µεταξύ τους αγάπη ποτέ».

 

«Εκεί ονειρευόµουν πως ήµουν κυρία, πως είχα παιδιά, πως ζούσα σε ένα ωραίο σπίτι µε κήπο και πολλά λουλούδια. Η ονειροπόληση δεν µπορούσε να µην έχει και το χωριό µου».

Καλή ανάγνωση!

2