Το The Book.Gr προτείνει για αυτό το Σαββατοκύριακο την ποιητική σύνθεση του Γιάννη Ευθυμιάδη “Πατρείδα” που κυκλοφόρησε το 2018 από τις εκδόσεις Ίκαρος.

 

Ο ποιητής μέσα από μια ανθρωπογεωγραφία αιώνων δημιουργεί μια πολυσήμαντη  ποίηση που ενίοτε κρυφομιλά με τον ελυτική απεικόνιση του κόσμου ενώ άλλοτε βουτάει σε λυρικές μας λογοτεχνικές παρακαταθήκες μέσα σε μια αναμέτρηση με το προαιώνιο.

 

Παρασκευή του πυθμένα

Δεν βλέπω μα ακούω τα καρφιά

Το σώμα νιώθει να σφαδάζουνε τη σάρκα

Τρεις μεσημέρι, συννεφόκαμα στον ώμο

Κανείς στο δρόμο, αλυχτάνε τα σκυλιά τον νεκροζώντανο καθώς βογκά

κάτω απ’ το βάρος του κορμιού του

Σαύρες, γουστέρες, σαλαμάντρες γλείφουν τα αίματα απ’ τα πόδια

Ξεράθηκε ο λυτρωμός, άηχη πίστη στον αέρα, λίγο πιο πέρα

Σηκώνεται άγριος κουρνιαχτός, νύχτα παντού, σπαράζει η μέρα

Γυπαετοί θερίζουν τον αιθέρα, έτοιμοι να γευτούν ό,τι απομείνει απ’το

κουφάρι, δες, σπαρταρά σαν ψάρι λίγες στιγμές πριν βγει η στερνή του

ανάσα

Ποια κάσα θα χωρέσει τόση ελπίδα, τόσους αιώνες προσμονής, τόσους

γονείς να θάβουν τα παιδιά τους κι η μυρωδιά του σάπισμα γεύσης

μες στο στόμα

Στον ίσκιο που έχυσε το πτώμα δέκα αλογόμυγες.

 

Το ποίημα ανήκει στην ενότητα “Η εβδομάδα των βυθών”, ένας φανερός υπαινιγμός στην Εβδομάδα των Παθών, ένα παράθυρο επικοινωνίας με τα ιερά κείμενα και το παναθρώπινο δράμα. Η ποιητική γραφή του Ευθυμιάδη μπορεί να συνδιαλέγεται συχνά  με το ποιητικό μας παρελθόν, όμως το αποτέλεσμα μαρτυρεί έναν ολότελα δικό του ποιητικό κόσμο. Χαράζει νέους ποιητικούς δρόμους έχοντας ως πυξίδα τη λογοτεχνική παράδοση, κάτι που θα πρέπει, ίσως, να αποτελεί μια συνθήκη, ειδικά σε ποιητικές πρώτες εμφανίσεις.

Μέσα από μια στιβαρή τετραμερή σύνθεση (πατρείδα, η εβδομάδα των βυθών, ρέκβιεμ, η επανάσταση θα ‘ρθει από βαθύ σκοτάδι) αναλύει την αστάθεια της ζωή μας. Μια ποίηση που στοχάζεται, που θέλει να επαναπροσδιορίσει τη ματιά μας πάνω στο κόσμο.

 

Domine Jesu Christe (από την ενότητα “Ρέκβιεμ)

Ανοίγουν διάπλατα οι πάνω ουρανοί να σε δεχτούν, παλιό, ανίερο ξύλο

Ηχούν τα σύμπαντα και υμνούν τροπαιοφόροι άγγελοι

Έφτασε η ώρα και χαλαρώνουν οι κόμποι του σταυρού σου, δες!

Ο χολωμένος υετός αφήνει πια τα νύχια του στο χώμα, αποθεώσου,

χώρα εσύ

Η ώρα σκοτεινή, νιώσε, τελειώνει. Αποκαθήλωση των όντων,

πικρή βεβήλωση των ζώντων

Πραΰνομαι, ξυπνώ από όνειρο, θαρρείς, αιώνων

Παγώνουν τα νερά σαν τα κοιτάζω

Αποτυπώνουν τη μορφή σου, να κοιταχτεί από ψηλά ο λόγος

Παλμοί, ψαλμοί πληθύνονται και βόγκοι μεγεθύνονται, ακατανόητη

σιωπή, σιγής αγώνας

Ποιοι δαίμονες χορεύουν, τώρα άγιοι, γυμνοί κι όμως με χρώματα

στα χέρια βάφουν το έως τώρα ανίδωτο, να δω και να πιστέψω,

του κολασμένου νου μου τιμωρία

Η ηχώ βαθαίνει κι ο ορίζοντας πλαταίνει, αγάπης φως ξεχύνεται,

τα μάτια κατακαίει

Η ιστορία θα γραφτεί πριν απ’ το τέλος της, άνθρωποι εσείς

του μέλλοντος, αφουγκραστείτε, σκάψτε, μυρίστε στον αιθέρα

Η επανάσταση θα ‘ρθει από σας κι από βαθύ σκοτάδι πέρα ως πέρα.

 

 

Στη χώρα μου κυλάει μόνο βρώμικο μελάνι/Υπνωτισμένα άδολα στόματα, όσο περίσσεψε το έχουν καταπιεί/κι άλλο δεν φτάνει…

 

Διαβάστε περισσότερα για τον ποιητή ΕΔΩ

 

*Καλοκαιρινές ποιητικές αποδράσεις| Οι βιβλιοπροτάσεις του φετινού καλοκαιριού θα οριοθετούν τις αποδράσεις μας αποκλειστικά μέσα από μια ποιητική διάθεση.

 

 

0