Tο The Book.Gr προτείνει για αυτό το Σαββατοκύριακο το μυθιστόρημα του Ηρακλή Γεωργαντή «Τρεις βαθμοί μυωπίας – Ναταλία» το οποίο κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 2020 από τις εκδόσεις «Κλειδάριθμος». Είναι το δεύτερο από μια σειρά 3 αυτοτελών νουάρ μυθιστορημάτων.

 

“Για τον συγγραφέα, η ελλιπής κατανόηση συναισθημάτων και χαρακτήρων είναι παρόμοια με τη θολή οπτική του φυσικού περιβάλλοντος, όταν επιλέγει να το αντικρίσει κανείς με τη στρέβλωση που επιφέρουν τρεις βαθμοί μυωπίας.“

 

   Σαν να μπήκε δειλά-δειλά η άνοιξη δεν νομίζετε; Ακόμα κι αν ο Μάρτης έχει σκοπό παραδοσιακά να μας δώσει τα τελευταία κρύα, αυτή τη στιγμή έχει ιδανικό καιρό για διάβασμα ακόμα και στο μπαλκόνι, βραδάκι. Σαν μια αναζωογονητική βόλτα με το αυτοκίνητο πλάι στη θάλασσα, ήταν η αίσθηση που μου άφησε η ανάγνωση του μυθιστορήματος του κου Γεωργαντή.

  Οι πρωταγωνιστές του, κάλλιστα κινηματογραφικού, σεναρίου, γίνονται αιμάτινοι από σάρκα και οστά μέσα από τις γλαφυρές περιγραφές και τις ευφάνταστες παρομοιώσεις του συγγραφέα που υπάρχουν σχεδόν σε κάθε σελίδα και που αφορούν στον τρόπο που ζουν και σκέφτονται. Το τελευταίο, δηλαδή η αναλυτική περιγραφή του τρόπου σκέψης των χαρακτήρων και η επεξήγηση των κινήτρων τους πίσω από τις πράξεις, ήταν που με γοήτευσε και διάβασα χωρίς να το καταλάβω 400+ σελίδες μέσα σε 5 ημέρες.

 

“Είναι φυσικό να προτιμάς την Τίνα, της είπε. Ο μέτριος άνθρωπος δεν επιλέγει τον καλύτερο. Ψάχνει τον εξίσου μέτριο με τον οποίο μπορεί εύκολα να ταυτιστεί. Γιατί αυτός μπορεί να δείξει κατανόηση συγχωρώντας του τις αδυναμίες, επενδύοντας στο γεγονός ότι και οι δικές του, όταν αποκαλυφθούν, θα τύχουν ίδιας αντιμετώπισης από το μέτριο ταίρι του. “

 

  Ο  βασικός άξονας του σεναρίου έχει να κάνει με την στάση των ηρώων απέναντι στο χρήμα. Από τη μία έχουμε τον Ανδρέα που το έχει κατακτήσει και απομυθοποιήσει ταυτόχρονα και την Ναταλία που δεν το έχει επιθυμήσει ποτέ και από την άλλη τον Γιάννη και την Τίνα που είναι ικανοί για τα πάντα προκειμένου να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους αλλά και να αυξήσουν την εξουσία τους. Παράλληλα, ο Ανδρέας και η Ναταλία αντιμετωπίζουν τον έρωτα ως την ύψιστη ευκαιρία να εκμηδενίσουν τον φόβο, που βρίσκεται στον παρονομαστή της πνευματικής ανάπτυξης κάθε ανθρώπου (σύμφωνα και με τα λεγόμενα ενός εκ των  χαρακτήρων του βιβλίου) ενώ η αντίθετη πλευρά χρησιμοποιεί τον έρωτα και πάλι με ιδιοτελή σκοπό και μόνο.

 

«Όταν συναντήσεις τον έρωτα, δεν είναι στο χέρι σου να τον κρατήσεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να φροντίζεις να τον γοητεύεις με τον τρόπο ζωής σου  για να μην φύγει. Γιατί αν τον απογοητεύσεις δεν είναι παράλογο να φύγει. Όποιος αισθανθεί παράταιρος κοιτάει αργά η γρήγορα να απομακρυνθεί. Όπως κι εγώ απ’ την οικογένειά μου. Το καθετί ζητάει το περιβάλλον όπου ανήκει.»

 

” Όποιος σταθμίζει και αναγνωρίζει την αξία όσων είναι διπλά του, έχει την απαίτηση να αναγνωρίζεται και η δική του αξία από τους άλλους”

 

Παρακάτω σας παραθέτω την αγαπημένη μου σκηνή από το βιβλίο. Πρόκειται για μια σουρεαλιστική περιγραφή της «μετάβασης»,  τη στιγμή που ένα πρόσωπο χάνει τη  μάχη με τη ζωή.

 

 «Εκείνος σήκωσε σαν μωρό τα μάτια του πάνω και την κοίταξε καθώς απομακρυνόταν στο χιονισμένο τοπίο για να γίνει μια ασήμαντη κουκκίδα. Μέσα σε αυτή τη γαλήνια σιωπή οι χτύποι της καρδιάς του άρχισαν να μεταφέρονται προς την καρδιά της Ελπίδας. Πετάγονταν ένας-ένας από την μια καρδιά στην άλλη. Και παρέμειναν εκεί χωρίς να επιστρέφουν. Η καρδιά της Ελπίδας τους δεχόταν ντυμένους και στολισμένους με τον μανδύα του ειλικρινούς συναισθήματος και καθέναν από αυτούς τον πάντρευε με έναν δικό της προσφέροντάς του παντοτινή θέση μέσα της. Στο εξής θα ζούσαν εκεί ενωμένοι με τους δικούς της και οι ήχοι τους θα έβγαζαν κοινή μελωδία, συντροφεύοντάς την καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της. Όταν πήδηξε και ο τελευταίος, μια παύλα σχηματίστηκε στο μηχάνημα.»

 

  «Τη ζωή πρέπει να τη μετράς όπως οι ψαράδες. Ποτέ δεν θα σου πουν για πόσο χρόνο ψάρευαν, αλλά πόσα ψάρια έπιασαν. Δεν έχει σημασία πόσο χρόνο θα ζήσεις, αλλά πόσες αναμνήσεις θα έχει ο κουβάς όταν έρθει το τέλος.»

 

Σκοτεινές δολοπλοκίες , μίσος και ίντριγκες είναι οι δυνάμεις του κακού που απειλούν την πολυπόθητη ευτυχία της Ναταλίας. Όμως, η Ναταλία κατάφερε από μικρή, όχι χωρίς θυσίες, να αφαιρέσει την εξουσία του κακού  επάνω της κι έτσι τώρα τα  βέλη των εχθρών της εξουδετερώνονται σαν να χτυπούν σε μια αόρατη ασπίδα.

Καλή ανάγνωση!

 

Το βιβλίο του Ηρακλή Γεωργαντή «Τρεις βαθμοί μυωπίας – Ναταλία» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος

 

 

1