Το The Book.Gr προτείνει γι΄αυτό το Σαββατοκύριακο τον <<Λογιστή>> του Μίκη Αναστασίου από τις εκδόσεις Ενύπνιο.

 

Ο πρωταγωνιστής είναι ένας 40χρονος λογιστής με το όνομα Θανάσης που μένει μόνος στο πρώτο ή το δεύτερο πάτωμα κάποιας πολυκατοικίας στο σήμερα. Για την ακρίβεια είναι βοηθός λογιστή στο γραφείο του κου Γιώργου, ενός ήσυχου κι ευγενικού ανθρώπου, ο οποίος του ανακοινώνει οτι δεν μπορεί πλεόν να υποστηρίξει οικονομικά το να έχει υπάλληλο.

Όταν γνωρίζουμε τον Θανάση η κατάσταση στα προσωπικά του είναι αυτό που λέμε “είναι περίπλοκο” καθώς η κοπέλα με την οποία σχετίζεται έχει απογοητευθεί από το μεσοβέζικο του πράγματος  κι έχει τρόπον τινά εξαφανισθεί. Ο Θανάσης δεν προτίθεται να κάνει κάτι για αυτό.

Η ζωή του κυλά βαρετά από το γραφείο στο σπίτι κι απ΄το σπίτι στο γραφείο. Ακόμα κι ο παραμικρός ήχος από τα τακούνια κάποιας περαστικής που έρχεται από το ανοιχτό παράθυρο και το μπαλκονάκι (της μικρής ζωής), είναι ικανός να αναστατώσει ολόκληρη την ύπαρξή του. Αρκεί να διασταυρωθεί το βλέμμα του με το βλέμμα κάποιας άγνωστης και παραδίνεται σε ένα σωρό σκέψεις. Γενικά ο Θανάσης σου δίνει την εντύπωση ότι πολύ θα ήθελε να παραδώσει κάπου τη ζωή του.

Το μοναδικό άτομο που υπάρχει στη ζωή του Θανάση εδώ και χρόνια, από το σχολείο ακόμα, είναι ο Μάνος. Ο Μάνος, ένας αμφιλεγόμενος και σκοτεινός χαρακτήρας, γίνεται  πολλές φορές ο καθρέφτης για τον Θανάση μέσα στον οποίο προβάλει (ο δεύτερος) τα θεωρούμενα από τον ίδιο κακώς κείμενα της ζωής του.

Ο Μάνος είναι αυτός που μεσολαβεί για να του βρει δουλειά σε μια εταιρεία καθώς εκεί είναι υψηλά ιστάμενος ο φίλος του ο Αργύρης. Παλιότερα ο Θανάσης είχε αφήσει στα κρύα του λουτρού (πάνω στην κρίσιμη στιγμή για το αν θα ακολουθήσει ο ένας τον άλλον σε κάποιο δωμάτιο) την σημερινή συμβία του Αργύρη, την Γωγώ, κι αυτό είναι κάτι που το βρίσκει σήμερα μπροστά του.

Η αδελφή της πρώην πλέον κοπέλας του, η Τασούλα, ή η Μαρία η οποία μένει στο ισόγειο με την κόρη της την Κατερίνα είναι ανούσιες και αδιέξοδες ιστορίες για τον Θανάση που έρχονται σαν προσωρινή λύση στην μοναξιά ή το εσωτερικό κενό του.

Ο Θανάσης, για μένα δεν έχει ηλικία και κυρίως δεν έχει όνομα. Θα μπορούσε να είναι ένας από τους επαρχιώτες, για να θυμηθώ το απόσπασμα από το Άντρες χωρίς άντρες του Νίκου Δαββέτα, που συνωστίζονταν τη δεκαετία του ’60 στην Ομόνοια (συμβαίνει και σήμερα σε μικρότερη κλίμακα) <<γυρεύοντας τον υπερφυσικό μαστό>> που θα τους κάλυπτε μεμιάς όλες τις βιοτικές ανάγκες. Ή ακόμα πιο πίσω κάπου στο 1900, ένας άντρας που κάποιο υπερωκεάνιο τον ξέβρασε σ’ ένα πολλά υποσχόμενο Buenos Aires γυρεύοντας αγάπη και δουλειά.

Η διαφορά είναι ότι ο Θανάσης δεν ξέρει ακριβώς πώς έφτασε εδώ που βρίσκεται σήμερα, πώς κατάφερε να περάσει τον ατλαντικό της ζωής του και κυρίως ποιό είναι το σχέδιο απο δώ και πέρα.

 

Φίλες και φίλοι,

 ένα υπέροχο μυθιστόρημα που μας υπενθυμίζει την δύναμη των πράξεών μας και των επιλογών μας. Η ζωή έχει το μέγεθος και την αίγλη που εμείς της δίνουμε και δεν ωφελεί να μεμψιμοιρούμε προσπαθώντας πάντα να προσωποποιήσουμε κάπου την ευθύνη για την δική μας στασιμότητα. Όσο είμαστε απορροφημένοι, απόλυτα δοσμένοι στο να ικανοποιήσουμε βασικές ανάγκες αλλά που είναι μόνο οι βασικές -μας νικάει καθημερινά η συνήθεια- ο βαθύτερος εαυτός μας παραμένει κάπου μόνος και αφρόντιστος.

Στον αναγνώστη γεννιέται η επιθυμία να δει τον Θανάση να κάνει ένα σάλτο πάνω και πέρα από την φθορά (δε θα σας πω αν το κάνει).

Καλή ανάγνωση!

 

 

1