O Χαρίλαος Νικολαΐδης γεννημένος  στην Αθήνα το 1986, είναι δικηγόρος και λέκτορας Δημοσίου Δικαίου και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Essex στη Μεγάλη Βρετανία.

Η πρώτη του συλλογή «Αλεπού στον αυτοκινητόδρομο» κυκλοφόρησε το 2015 (εκδ. Μελάνι) και τρία χρόνια αργότερα από τον ίδιο εκδοτικό, η δεύτερή του συλλογή,  «Άλλες γεύσεις». Σε μετάφρασή του κυκλοφορεί, επίσης, το βιβλίο «Λίγα σύκα απ’ τα γαϊδουράγκαθα» της Edna St. Vincent Millay (εκδ. Θράκα, 2017).

Η τελευταία του ποιητική κυκλοφορία με τίτλο «Ανθρώπινο δικαίωμα» (εκδόσεις Πόλις) που έδωσε την αφορμή για τη συνέντευξη που ακολουθεί, βρίσκεται στα ράφια των βιβλιοπωλείων εδώ και λίγους μήνες. Ο ολιγοσύλλαβος,  υπαινικτικός στίχος της συλλογής επαναδιατυπώνει, ως ένα βαθμό, την ποιητική έκφραση του καιρού μας.

 

Δεκατέσσερις

φορές

μετρήθηκα

και

ήμουν

ακόμα

εσύ˙

και

ήσουν

ακόμα

εγώ.

Είμαστε

Μια καλή αρχή.   («αλληλεγγύη» – το καταληκτικό ποίημα της συλλογής)

 

 

  1. «Μέχρι οι άπειρες ήττες να αναγνωριστούν…», μέσα από ποιες, εν δυνάμει, ήττες πέρασε η τρίτη σας ποιητική συλλογή μέχρι, την κυκλοφορία;

Το βιβλίο ολοκληρώθηκε και κυκλοφόρησε. Οι όποιες ήττες (αν πράγματι ήταν τέτοιες, καθώς πάνω τους χτίζεται το κάτι καλύτερο) δεν έχουν σημασία.

 

  1. Οτιδήποτε περιττό αποβάλλεται ως νομιμοποίηση του τίτλου, ενδεχομένως, της συλλογής, γιατί στους στίχους σας είναι εμφανής η προσήλωσή σας στις λέξεις. Στο κυνήγι της αρμονίας αυτών ποιες είναι οι πιθανές παγίδες;

Θα έλεγα ότι η μεγαλύτερη παγίδα είναι η ευκολία. Θέλουν πολλά παρακάλια οι λέξεις για να μπούνε στη σωστή σειρά. Έχουν την τάση, βλέπετε, να έρχονται όλες μαζί και η καθεμία να διεκδικεί μια θέση μπροστά. Εκεί χρειάζεται υπομονή και … μια καλή γόμα. Το ποίημα είναι έτοιμο μόνο όταν μετά από πολλές (μα πολλές) αναγνώσεις δεν μπορείς να το αλλάξεις – όταν πια σε έχει κλειδώσει απ’ έξω.

 

Το κέρδος, αν υπάρξει, θα είναι μια απλή διαπίστωση: το κενό βγάζει ήχο και νόημα, αρκεί ό,τι γεμίζει τη σελίδα να το υποστηρίζει.

 

  1. Ο λόγος, εν προκειμένω, περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με ποια μέσα η ποιητική έκφραση εναρμονίζεται με την φυσική ιδιότητα του γράφοντος;

Η εναρμόνιση είναι μάλλον αναπόφευκτη, αφού κανείς δεν γίνεται να ξεφύγει από τα βιώματά του. Απλώς επιλέγουμε κάθε φορά σε ποιο σημείο θα εστιάσουμε και με ποιο τρόπο. Σε αυτό το βιβλίο διάλεξα κάποιες έννοιες που με απασχολούν εδώ και χρόνια, από τη σκοπιά της νομικής έρευνας.

 

  1. Στο «Ανθρώπινο δικαίωμα» η ειρωνεία αντανακλάται υποδόρια μέσα στα ποιήματα. Πως αυτή λειτουργεί αναδρομικά στις συλλογές σας και πως νοηματοδοτεί, ως ένα βαθμό το ποιητικό σας σύμπαν;

Το χαμόγελο είναι ένα από τα πράγματα που θέλω να μένουν στον αναγνώστη, ως επίγευση. Επομένως, η ειρωνεία -αυτή που προσθέτει, όχι εκείνη που μειώνει- είναι πράγματι χρήσιμο εργαλείο. Όλοι περιμένουμε το τρένο για τον παράδεισο που τελικά θα φτάσει και θα μας βρει καθισμένους στις ράγες, όπως είχα γράψει σε προηγούμενη συλλογή – ας είμαστε μαζί, ας προσπαθούμε να εξερευνούμε και να αγαπάμε τη γιγαντιαία ειρωνεία που ζούμε.

 

 

  1. Μέσω της αφαίρεσης που ως ένα βαθμό επιβάλλει η εποχή, τι έχει να κερδίσει η ποίηση;

Ο καθένας μας διαλέγει τον τρόπο με τον οποίον θα «υπηρετήσει» την τέχνη του. Δεν ξέρω αν η εποχή επιβάλλει την αφαίρεση, εγώ πάντως την επιδίωξα. Το κέρδος, αν υπάρξει, θα είναι μια απλή διαπίστωση: το κενό βγάζει ήχο και νόημα, αρκεί ό,τι γεμίζει τη σελίδα να το υποστηρίζει.

 

  1. Η ένωση του στίχου με τον δρόμο τι είδους πορεία δείχνει;

Ίσως εκείνη που θέλει τη θεωρία να ενώνεται με την πράξη, το όνειρο με την πραγματικότητα.

 

  1. «…τα ονόματα διαρκώς ξεθωριάζουν». Μνήμη λοιπόν ως ο κατ’ εξοχήν χώρος της απώλειας;

Λέτε; Δεν βλέπω τη μνήμη ως χώρο απώλειας. Αντιθέτως, η μνήμη είναι απόδειξη ότι ζήσαμε. Μόνο ό,τι ξεχνιέται χάνεται.

 

 

  1. Το καταληκτικό ποίημα της συλλογής «αλληλεγγύη» θα μπορούσε να αποτελέσει και μια ξεκάθαρη διαπίστωση σας για τη σημαντικότητά της (κυρίως) στην εποχή μας;

Μα φυσικά. Σε κάθε εποχή, η αλληλεγγύη είναι η απάντηση. Το πρόβλημα είναι ότι επιμένουμε να κάνουμε λάθος ερωτήσεις.

 

  1. Από την έκδοση της πρώτη σας ποιητικής συλλογή ως σήμερα έχουν περάσει έξι χρόνια, σε αυτό το διάστημα σε τι είδους αναμετρήσεις έχετε περιέλθει;

Τρεις ήταν οι αναμετρήσεις – μια για κάθε συλλογή. Δεν έχει νόημα, πιστεύω, να κυκλοφορήσει κάτι καινούριο αν δεν επιδιώκεται κάποια εξέλιξη, σε σχέση με τα προηγούμενα βιβλία, τόσο ως προς τη θεματολογία όσο και ως προς την τεχνική.

 

  1. Κλείνοντας θα ήθελα να σας ρωτήσω αν ετοιμάζετε κάτι εκδοτικά το επόμενο διάστημα.

Οι «αναμετρήσεις» δεν τελειώνουν ποτέ. Πάντα κάτι ετοιμάζεται. Αλλά όπως είπαμε: με υπομονή και… μια καλή γόμα.

 

 

0