“Κοίταξε με ένα γλυκό χαμόγελο ο Ήλιος τη βαρκούλα του και της εξήγησε: Δεν γίνεται να σου λείπω, αγάπη μου. Εγώ είμαι κομμάτι σου. Είμαι πάντα μαζί σου. Ακόμα και όταν δεν με βλέπεις. Να το θυμάσαι αυτό, ζωή μου. Να το θυμάσαι μέχρι να το καταλάβεις“.

 

Η Νικολέττα Λέκκα γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι συγγραφέας 5 βιβλίων για παιδιά και ενήλικες. Διεθνής μακρο-οικονομολόγος με διδακτορικό στα οικονομικά, δημοσιογράφος και επιχειρηματίας, μα πάνω απ’ όλα όμως  μαμά, πολίτης και άνθρωπος που θέλει να νιώθει καλά. Το 2018 ίδρυσε τις εκδόσεις ΓΕΛΛΑΣ και δημιούργησε το Να Μου Γελλάς (www.namougellas.com), μια πρωτότυπη ιδέα μέσω της οποίας ο αναγνώστης αποκτά πρόσβαση σε λογοτεχνικές ιστορίες που θα αγαπήσει και έχει την ευκαιρία να ζήσει ξεχωριστές συναντήσεις με ανθρώπους που θαυμάζει. Ένα στέκι που θα αγαπάς και θα θες να επιστρέφεις. Οι πρόσφατες κυκλοφορίες της “Το ταξίδι της ζωής μας” και “Ι-δανικά Όνειρα” έδωσαν την αφορμή για την παρακάτω συνέντευξη.

 

 

  1. Το «Ταξίδι της ζωής μας» στην έντυπη του διαδρομή έχει ήδη μαγέψει μικρούς και μεγάλους. Τι νέο έχει ενσταλάξει μέσα σας η ως τώρα πορεία του;

Έχει πραγματικά κάνει ένα πολύ όμορφο ταξίδι το ταξίδι μας! Ξεκίνησε με δύσκολο καιρό. Μέσα στην καραντίνα με κλειστά βιβλιοπωλεία και ακόμα πιο κλειστή διάθεση. Αλλά πάντα διψάει η καρδιά για ταξίδια! Και βλέπω να το αγαπάει ο κόσμος γιατί βρίσκει σε αυτό ένα κομμάτι της δικής του διαδρομής.   

 

 

  1. Γαλάζια θάλασσα-μητέρα, ολόχρυσος ήλιος- πατέρας. Δυο ολοκληρωτικά στοιχεία της φύσης που προσιδιάζουν, κατά μιαν έννοια, με τη γονεϊκή φροντίδα, πως οδηγηθήκατε σε αυτόν τον παραλληλισμό;

Θα κρατήσω δύο από τις λέξεις που τόσο όμορφα επιλέξατε. Ολοκληρωτικά και φροντίδα. Είναι αυτό το όλο που μας ξεπερνάει όταν γινόμαστε γονείς. Η αίσθηση ότι ξαναγνωρίζεις τον κόσμο και ότι λαχταράς να τον κάνεις καλύτερο. Γιατί είναι ο κόσμος που θα δουν και θα αγγίξουν τα παιδιά σου. Και ξαφνικά ό,τι όμορφο, ό,τι ιερό, ότι δύσκολο γίνεται η καθημερινή σου φροντίδα. Στον τόπο τούτο τη Θάλασσα σα μάνα τη γνωρίζουμε και τον Ήλιο σαν πατέρα. Έτσι έρχεται η ταύτιση με ό,τι πιο μεγάλο σαν κάτι αυτονόητο και οικείο. Σπουδαίο!   

 

  1. «Μα εσύ μαμά όλα τα μπορείς», αυτή η φράση παιδικής αθωότητας-σοφίας, πως αποκρυπτογραφείται στη σκέψη ενός γονιού;

Με απόλυτη αγάπη, με συναίσθηση της τεράστιας ευθύνης που σου αναλογεί και χαμογελώντας όσο μπορείς όταν η πραγματικότητα πιέζει. Γιατί με το χαμόγελο αναγνωρίζεις ότι τα λόγια αυτά κρύβουν μέσα τους εκείνο το πολύτιμο «σε αγαπώ και σε ευχαριστώ μαμά» που σε κάνει να συνεχίζεις πάντα.

 

 

  1. Πάμε στα «Ι-δανικά Όνειρα»! Η φύση πάλι πρωταγωνιστεί μέσα από το ταξιδιάρικο σύννεφο που θέλει όλα να τα δει! Και η αγκαλιά της μαμάς, καταφύγιο παντοτινό. Μιλήστε μας για την πιο ονειροπόλα βόλτα σας, που μοιράζεστε μέσα από αυτό το βιβλίο.

Να κάνουμε όνειρα και να τα μοιραζόμαστε! Αυτό μας έλειψε πιο πολύ τα δυο χρόνια που πέρασαν. Το βιβλίο αυτό φέρνει την αγαπημένη υπενθύμιση ότι «έτσι γίνονται τα όνειρα από δανεικά, ιδανικά! Αμα τα μοιραστείς με όσους αγαπάς!» Τα Ι-δανικά Όνειρα είναι το παραμύθι που θα σε πάρει από το χέρι και θα σου δείξει όχι μόνο μέχρι πού μπορείς να φτάσεις. Αλλά πού θες και ονειρεύεσαι. Και ξέρεις τα όνειρα είναι περίεργη έννοια. Άυλα όπως παρουσιάζονται συνήθως σε πάνε σε μέρη απρόσμενα όσο και μοναδικά. Πώς ταιριάζεις όμως τα όσα ονειρεύτηκες με αυτά που έζησες όσο προσπαθούσες να αγγίξεις τα όνειρά σου; Κομμάτια της διαδρομής σου όλα, τα φυλάς και τα αγαπάς εξίσου. Και έρχεται η ζωή και βρίσκει τρόπους να δέσει τα πριν και τα μετά με τρόπο μαγικό. Εσύ αρκεί να ονειρεύεσαι και να μοιράζεσαι τα όνειρά σου.

 

  1. Σε αυτές τις ιστορίες που ακολουθούν σε αρκετά σημεία τις τυπικές νόρμες του παραμυθιού, ο αναγνώστης τι άλλο θα ανακαλύψει;

Το μαγικό στα κλασσικά παραμύθια είναι ότι ο καθένας τα κάνει δικά του. Διαλέγει η ματιά σε ποια λέξη θα σταθεί, ποια εικόνα θα τον αγγίξει. Τα παραμύθια μου έχουν «θέμα», αλλά κυρίως έχουν συμβολισμούς και νοήματα που νιώθω την ανάγκη να πω με τρόπο αληθινό. Σκέψεις που όλοι έχουμε κάνει, αλλά οι ιστορίες μας βοηθούν να δούμε τόσο πιο καθαρά. Με τρόπο που θα διαποτίσουν την ψυχή μας. Στο «ταξίδι της ζωής μας» θα σε αγγίξει η αγκαλιά του γονιού που θα σε φυλάει όπου κι αν είναι. Ακόμα κι όταν δεν τον βλέπεις! Και η επιβεβαίωση ότι όταν αγαπάς, δε σταματάς να προχωράς. Γιατί ένα ταξίδι είναι η ζωή! Στα Ι-δανικά Όνειρα θα θες να γίνεις κάτι πιο μεγάλο από μόνο εσένα. Αλλά θα έχεις πάντα ανάγκη να κρατάς κοντά σου όσους αγαπάς. Όσους θα σου κάνουν σκιά για να θεριέψεις, που τόσο το ονειρεύεσαι!  

 

 

  1. Πως επικοινωνεί το παραμύθι με την αλήθεια; Η κωδικοποιημένη αυτή διαδρομή ποιες αξιώσεις, ας μου επιτραπεί η λέξη, εγείρει;

Το παραμύθι είναι η πιο όμορφη διεύθυνση της αλήθειας. Χωρίς την υπερβολή και την αφυδάτωση της εκλογίκευσης, της απόδειξης και του πρακτικού, παραθέτεις όσα αξίζει να θυμάται κανείς! Μόνο αλήθειες θα βρεις στα παραμύθια. Γι’ αυτό ο πήχης είναι πολύ ψηλά. Οι αξιώσεις μεγάλες! Δε μπορείς να αγγίξεις καρδιές και μυαλά σε μικρούς και μεγάλους με την ίδια ένταση και να το κάνεις με τρόπο χλιαρό. Μόνο δύναμη χωράνε τα παραμύθια.

 

  1. Οι δυο βαρκούλες της ζωής σας πήραν το πινέλο ώστε να αποδώσουν με την παιδική τους καρδιά τον παραμυθένιο-ποιητικό λόγο των βιβλίων σας. Ποια αισθήματα σας κατακλύζουν μετά από αυτή τη συνεργασία;

Ευγνωμοσύνη! Έκανα μια επιλογή ζωής, να κάνω στροφή από πορεία δεκαετιών στην επιστήμη και να στραφώ με όλη μου την αγάπη στις λέξεις. Ονειρεύτηκα να γράψω ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν και να μοιραστώ όλο αυτό το ταξίδι με τα δυο παιδιά μου. Μόνο ευγνωμοσύνη έχω για το πώς ανταποδίδουν το κάλεσμα αυτό. Με την καληνύχτα μας που χωράει το «θέλω πάντα να μου γελάς», με το πώς υπάρχουν μέσα σε κάθε συμβολισμό, με τις εικόνες που ενθουσιάζονται να φτιάχνουν για να ζωντανέψουν τις ιστορίες μου, με το πώς θα κάνουν μαζί μου μια παρουσίαση μπροστά σε άλλα ματάκια. Αυτό το απίθανο ταξίδι της συγγραφής, που είναι και αχαρτογράφητο και δύσβατο συχνά, γίνεται μια ευλογία μέσα από τη παρέα μας αυτή. Ευγνωμοσύνη λοιπόν.

 

  1. Ο Αμερικανός αρθρογράφος P. J. O’ Rourke έγραψε κάπου ότι «Όλοι θέλουν να σώσουν τη Γη. Κανένας δεν θέλει να βοηθήσει τη μάνα του να πλύνει τα πιάτα», όσο κι αν ξενίζουν τα λόγια αυτά αποτελούν απτό σημάδι αλήθειας. Θα ‘θελα τις σκέψεις σας αναφορικά με αυτή την τοποθέτηση που φωτογραφίζει ίσως και μετουσιωμένα, παραδοσιακά μας, στερεότυπα.

Η δύναμη των λέξεων! Με μια πρόταση, γενεές αλήθειας! Κατά ειρωνικό τρόπο και η ίδια η φράση που είπατε, κρύβει μέσα της τεράστια στερεότυπα. Όταν φτάσουμε να μη θεωρούμε ότι «βοηθάμε τη μάνα μας» αλλά «πλένουμε το πιάτο μας» τότε θα έχουμε κάνει κάποια βήματα στη σωστή κατεύθυνση για κάθε μορφή σωτηρίας που έχει νόημα.    

 

  1. Αν με ένα φωτογραφικό κολάζ παρουσιάζατε την Ελλάδα του 2020, τι θα περιείχε;

Πάντα θάλασσα, πάντα ήλιο, αλλά και μια οθόνη. Μια οθόνη που μας κράτησε χώρια, μας έκανε θανατηφόρα απαθείς και αμέτοχους. Αλλά και μια οθόνη που μας κράτησε κοντά όσο τηρούσαμε τις αποστάσεις, μια οθόνη που μπορούμε να ορίζουμε εμείς σαν εργαλείο και όχι αυτοσκοπό. Άρα και σε αυτό το κολάζ μια έννοια θα πρωταγωνιστήσει. Η επιλογή.   

 

  1. «Να Μου Γελλάς, το στέκι που σου φέρνει λόγο και διάλογο», όπως σημειώνετε. Πείτε μας κάποια πράγματα για αυτό τον νέο δίαυλο επικοινωνίας.

Έψαξα τί μου λείπει και αγαπώ. Και ήταν η επιθυμία και η πεποίθηση ότι μπορούμε να ζήσουμε πολλά, διαφορετικά και έντονα. Σκέφτηκα τί θα ήθελα με όλη τη ψυχή μου να δημιουργήσω. Και ήταν ιστορίες δυνατές που θα μας πουν τόσα που αξίζει να θυμόμαστε. Προσπάθησα να μοιραστώ άμεσα όσα δημιουργήσω. Και τα «στέγασα» στην ιστοσελίδα www.namougellas.com για να είναι προσβάσιμα από παντού και με κόστος συμβολικό για να είναι προσιτά σε όλους. Έφτιαξα αληθινά ένα στέκι. Ένα μέρος αγαπημένο που θα θες να επιστρέφεις, θα νιώθεις καλά και θα έχεις μαζί σου όπου είσαι εσύ.  

 

 

  1. Μέσω του Να Μου Γελλάς κάποιοι συνδρομητές έχουν την ευκαιρία να συναντηθούν με ανθρώπους της Τέχνης, της Επιστήμης της Κοινωνικής Δράσης γενικότερα. Μιλήστε μας γι΄ αυτή σας την πρωτοβουλία.

Ο διάλογος είναι δύναμη. Αλλά είναι μια τέχνη που σβήνει. Όσο πιο πολύ χτίζουμε τοίχους από φοβίες, αδιαφορία, ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης και άγνοια δε χρειάζεται κανένας ιός για να δια-τηρούμε τις αποστάσεις μεταξύ μας! Αυτό ήθελα να σπάσω. Κάλεσα λοιπόν ανθρώπους που σέβομαι από όλους τους χώρους και τους πρότεινα να συνομιλήσουν σε ένα τραπέζι με δέκα συνδρομητές του Να Μου Γελλάς. Δέκα ανθρώπους που έχουν τον ενθουσιασμό να σταθούν μπροστά σε κάποιον που θαυμάζουν από μακριά και να κουβεντιάσουν μαζί του αληθινά. Οι καλεσμένοι μου δέχονται να συμμετέχουν στις συναντήσεις αυτές γιατί είναι άνθρωποι με σπουδαία πορεία, που ξέρουν ότι το να συνομιλήσεις με άλλους μόνο καλό είναι. Αλλά θέλει θάρρος να το ζήσεις όλο αυτό. Δεν είναι μια συνέντευξη, μια ομιλία, μια παρουσίαση. Δεν το παρακολουθείς. Το διαμορφώνεις. Και είναι πάντα συγκλονιστικό.  Και έχει συνέχεια. Οι συναντήσεις συνεχίζονται και προστίθενται στιγμές και δράσεις με τους ανθρώπους αυτούς και το όραμά τους! Συμμετοχή και εμπειρίες! Αυτό είναι το στοίχημα.

 

  1. «…από την ιστορία δεν μπορούμε να αποδράσουμε», λέει ο Αβραάμ Λίνκολν Μια φράση που ενδόμυχα κρύβει κινδύνους. Ποιες οι αντιδράσεις σας πάνω σε αυτή τη φράση έχοντας υπόψη ότι φέτος εορτάζουμε τα 200 από την Επανάσταση και δεδομένου, βέβαια, του ότι οι ως τώρα χειρισμοί αποτελούν κι αυτοί κομμάτι, πια της ιστορίας μας;

Φαντάζομαι η σκέψη είναι κατά πόσο είναι εφικτό να αποφύγεις τις ασχήμιες του παρελθόντος. Αλλιώς από, ό,τι όμορφο, γιατί να «αποδράσει» κανείς. Αν όμως ο στόχος είναι να ξεφύγουμε από τα λάθη, νομίζω ότι ήδη έχουμε χάσει πολλά από τον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι πολύ δύσκολο να κοιτάξεις τον καθρέφτη. Πόσο μάλλον να τον στρέψεις σε μια πορεία αιώνων. Αλλά αυτά μας έφεραν έως εδώ. Είναι μονόδρομος το να τα πεις όπως είναι. Και μετά να τιμήσεις τις ένδοξες στιγμές και να πικραθείς από τα τεράστια λάθη. Μόνο έτσι θα κάνεις τις επιλογές σου για όσα μπορείς να καθορίσεις εσύ. Τα επόμενα βήματα. Η μόνη πραγματική «απόδραση» από ό,τι δε θες. Ξέρετε, στο Να Μου Γελλάς, λέω ότι γλίστρησε το δεύτερο «λ». Γιατί τον τόπο αυτό τον έχουμε μέσα μας. Και διαδρομή με μισές αποσκευές δε θα την ευχαριστηθείς.

 

  1. Ζούμε την επιστροφή στην κανονικότητα όπως ευαγγελίζονταν οι άμεσα εμπλεκόμενοι μ’ αυτήν. Ποιοι είναι οι πρώτοι στόχοι που έχετε οι οποίοι, ίσως, πάγωσαν λόγω της πανδημίας;

Να ζήσουμε στιγμές! Να γεμίσουν τα μάτια και η ψυχή μας πάλι εικόνες! Να ταξιδέψω με την οικογένειά μου, να κλείσω εισιτήρια, να δω τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Να βρεθώ με παιδιά και κόσμο να μοιραστούμε ιστορίες ζωντανά. Και να κρατήσω όσο περισσότερο γίνεται την συναίσθηση του πόσο πολύτιμη είναι κάθε τέτοια στιγμή.

 

 

1