«Πάνω στην πιο κρίσιμη στιγμή, στο σημείο μηδέν, εκεί που γεννιούνται οι αυθεντικές ιστορίες…», εκεί γεννιούνται και ξεπροβάλλουν εικόνες δοσμένες με ενάργεια εμπλουτίζοντας ολόπλευρα τις ιστορίες της Ρούλας Γεωργακοπούλου στο νέο της βιβλίο «Η μέθοδος της μπουρμπουλήθρας» που κυκλοφόρησε αμέσως μετά το τέλος της 1ης φάσης της καραντίνας εξαιτίας της πανδημίας, από τις εκδόσεις Πόλις.
Κι αν όλη αυτή η περιπέτεια ανέσυρε από το χρόνο δυστοπικές προβλέψεις, προήγαγε την εσωστρέφεια, επέτεινε στην εξάλειψη της ζεστής αγκαλιάς με τους ανθρώπους μας εξασφαλίζοντας την μακαριότητα της ύπαρξής μας, εν τούτοις αποτέλεσε ισχυρό προανάκρουσμα ώστε να γεννηθεί και καρποφορήσει κάτι νέο, ειδικά στο χώρο της λογοτεχνίας όπου οι αξεδιάλυτες σχέσεις πατέρα γιου μπλεγμένες με τα αρώματα ιστοριών του μεσοπολέμου χρονοτριβώντας, κυρίως, σε ένα παρελθόν άγνωστο -που σε αφήνει ασκεπή η πλημμελής ενασχόληση με αυτό, που κατ’ ουσίαν δεν σου ανήκει, παρόλο που ηδονικά τυρβάζεις- και να ακουστεί το διαφορετικό, να διαφεντέψει το νέο πάνω στην ησυχία της επανάληψης.
Σε ένα διάστημα 2 μηνών χτίστηκε ένα βιβλιαράκι που θωράκισε τη λογοτεχνική μνήμη με κάτι νέο και οι αρμοί του κόλλησαν με υλικά ενός φαντασιακού παρόντος και ψήγματα ενός επιτελικού παρελθόντος. Τεχνική μεν γνωστή, αλλά στη μέθοδο της μπουρμπουλήθρας, στο ποιητικό αυτό αφήγημα οι φωτογραφημένες λέξεις προβάλλουν πέρα από τον τραχύ ρεαλισμό των τελευταίων μηνών, τον μετεωρισμό της συγγραφέως στις διαθλάσεις αυτής της ασυνήθιστης νέας πραγματικότητας.
«Γνωριζόμασταν μόνο από τη μυρωδιά του φόβου που ανέδυε ο καθείς, βανίλια για το αρσενικό, χλωροφύλλη για το θήλυ, αν και ώρες ώρες άκουγα να γίνεται λόγος για περγαμόντο και ρίγανη»
Αντανακλάσεις μιας πραγματικότητας που η μνήμη αναζητά το δικό της μερίδιο στη διάρκεια του κάθε 24ώρου. Σκονισμένες φράσεις από την αχλή των ημερών, μπερδεύουν πολλαχώς τον ενεστώτα χρόνο δημιουργώντας παρακείμενες γλαφυρά δοσμένες αοριστίες. Ακόμη και η σμιλευμένη όψη της γλώσσας παρουσιάζεται ενίοτε με το ένδυμα της καθαρεύουσας επιτείνοντας την λογοτεχνική αιώρηση που τόσο λείπει από τα ελληνικά γραψίματα.
« Είναι εθνική ανάγκη αυτή τη στιγμή να παραμείνουμε σταθερά εκτός τόπου και χρόνου…»
Τόποι θανάτου (Μπέργκαμο) παραμονεύουν πίσω από ομόηχες ονομασίες φρούτων (περγαμόντο). Μυρωδικά (βανίλια, ρίγανη) και χρωστικές ουσίες (χλωροφύλλη) αναβαπτίζουν το άρρεν και το θήλυ. Ιστορίες μπερδεύονται με μυρωδιές ημιτελών φαγητών και ιατρικής-πατρικής φροντίδας. Ληστές του χρόνου και της μνήμης, σπαρμένοι στις σελίδες, συμπληρώνουν ένα παράξενο αλλά οικείο παζλ. Ενώ η συντροφιά των κατοικίδιων και μη, ζώων φαντάζει παρηγοριά μαζί κι αποτελεί όχημα ανάσχεσης της υφέρπουσας καταθλιπτικής καθημερινότητας.
«Ξημέρωσε κατευθείαν βράδυ…»
Η νέα πραγματικότητα που ανοίγεται αγκυλώνει τα πεπραγμένα υφαρπάζοντας ως εχέγγυο τη συνήθεια ανταλλάσσοντάς τη συχνά με το φόβο ή μάλλον τη σκιά του φόβου. Ο αναγνώστης γίνεται συμμέτοχος ενός «παιχνιδιού» που το έξω φαντάζει επικίνδυνο, την ώρα που το εσωτερικό μας είναι στενάζει από την κατ’ ίδιαν αιώρησή του. Αυτές οι άτακτες σκέψεις ιδωμένες πάνω σε μία, κατ’ ουσίαν, θεατρική σκηνή χρησμοδοτούν για ήδη συντελεσμένα γεγονότα. Κάτι σαν λογοτεχνικές μιάνσεις, θα ισχυριζόταν κάποιος, που έρχονται όμως να εμβαπτίζουν το παραδομένο στη νάρκη λογοτεχνικό μας προφίλ.
«Ήτανε μια κόρη που κένταγε μαντήλι το βράδυ στο καντήλι, ντίλι-ντίλι-ντίλι. Ήρθε ένας πόντικας που πήρε το φιτίλι μέσα από το καντήλι που φώταγε και κένταγε η κόρη το μαντήλι. Ήρθε και η γάτα που έφαγε τον πόντικα που πήρε το φιτίλι μέσα από το καντήλι. Ήρθε και ο σκύλος που έπνιξε τη γάτα, ήρθε και το ξύλο που σκότωσε το σκύλο, ήρθε και η φωτιά που έκαψε το ξύλο, ήρθε και. Κοιμήσου επιτέλους, μου λέει ο άρχων του σκότους και σβήνει το φιτίλι σαλιώνοντας το δείκτη με αντίχειρα».
Ρούλα Γεωργακοπούλου
Η μέθοδος της μπουρμπουλήθρας
σελίδες: 72 | isbn:978-960-435-737-6 | τιμή: 12 ευρώ
Εκδόσεις Πόλις
στο εξώφυλλο: φωτογραφία του Σπύρου Στάβερη
1