Το The Book.Gr προτείνει γι’ αυτό το Σαββατοκύριακο το ιστορικό μυθιστόρημα της Elodie Harper «Η Λυκοφωλιά» από τις εκδόσεις Κάκτος. Μετάφραση της εξαιρετικής Μαρίας Κωνσταντούρου.

 

Η έκρηξη του Βεζούβιου το 79 μ.Χ. συγκλόνισε τον αρχαίο κόσμο. Το ηφαίστειο σκότωσε χιλιάδες ανθρώπους, παρόλο που διατήρησε τις πόλεις τους κάτω από στρώματα στάχτης. Έτσι υπάρχει ακόμα και σήμερα το Λουπανάρ της Πομπηίας, ο μόνος σωζόμενος οίκος ανοχής από τη ρωμαϊκή εποχή. Και στα γκράφιτι και στους πίνακες στους τοίχους του παραμένουν ίχνη από τις γυναίκες που κάποτε δούλευαν εκεί. Μια αναπαράσταση της ζωής, των αγώνων και των φιλοδοξιών τους…

Μου αρέσουν τα ιστορικά μυθιστορήματα. Βρισκόμαστε λοιπόν στην αρχαία Πομπηία το 74 μ.Χ., στο Λουναπάρ τον ξακουστό οίκο ανοχής.

Πηγαίνει κάπου το μυαλό σας στο άκουσμα της λέξης <<λυκοφωλιά>>; Προσωπικά, αν και παρατήρησα τις αιθέριες, λυγερόκορμες φιγούρες των θεραπενίδων στο εξώφυλλο με τους μανδύες και τις λύρες, δεν κατάφερα να υποθέσω τον παραλληλισμό. Η πρωταγωνίστρια η Αμάρα όπως και τα υπόλοιπα κορίτσια δεν είναι θεραπενίδες με την ακριβή έννοια του όρου αλλά με μια ευρεία έννοια, αφού ικανοποιούν την δίψα και την πείνα των πελατών τους για σωματικό έρωτα.

Η Αμάρα είναι μία μοναδική περίπτωση ανθρώπου υπόδειγμα θάρρους και δύναμης. Η ζωή δυστυχώς της έδειξε την πιο σκληρή εκδοχή της αφού η ίδια η μητέρα της, την πούλησε ως σκλάβα. Η Αμάρα είναι από την Ελλάδα.

 

<<Θα ήθελα να δω και την Ελλάδα>>, συνεχίζει

 ο Ρούφος. <<Πάρα πολλά έργα μας είναι βασισμένα σε αυτά που έχουν ήδη γράψει οι ποιητές σας. Πήγες ποτέ σου στην Αθήνα;>>

Δεν μπορεί να του πει πως η μοναδική ανάμνηση που έχει από την πόλη είναι τότε που που πήγαινε προς τις αποβάθρες των σκλάβων. <<Όχι ακριβώς, όχι. Ο μόνος τόπος που γνωρίζω είναι η γενέτειρα μου οι Αφίδνες. Πιστεύω πως θα σου άρεσε το άγαλμα της ωραίας Ελένης>>.

Ο Ρούφος πιάνει το χέρι της και το φιλά. <<Είμαι σίγουρος πως δεν είναι τόσο ωραία όσο εσύ.>>

Καθώς κοιτάζονται, η Αμάρα διαβάζει την ερώτηση στα μάτια του. <<Δεν περίμενα αρκετά;>>

 

Η <<Λυκοφωλιά>> είναι το πρώτο βιβλίο από μία τριλογία μυθιστορημάτων που διαδραματίζεται στην αρχαία Πομπηία. Το δεύτερο της σειράς, << Το σπίτι με την χρυσή πόρτα>>, κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή στην Αγγλία. Είναι επίσης συγγραφέας δύο θρίλερ, The Death Knock και The Binding song.

 

 

<<Τα μαλλιά σου είναι χάλια. Μπορώ να σ’ τα χτενίσω;>> Ερμηνεύει τη σιωπή της για συμφωνία και παίρνει τη βούρτσα από το ράφι της Κρήσσας. <<Κόκκινα>>, λέει, προσπαθώντας να ξεμπερδέψει τους κόμπους. <<Τα μαλλιά σου είναι κόκκινα>>. Η Αμάρα δεν έχει δει ποτέ άλλοτε τέτοια μαλλιά. Τα φαντάζεται να λάμπουν σαν φωτιά κάτω από τον ήλιο του Ιούλη, τότε που η Βρετανική στεκόταν γυμνή στο σκλαβοπάζαρο, με το αφύσικα λευκό δέρμα της εκτεθειμένο. Προφανώς ο Φήλιξ ήθελε κάτι εξωτικό και δεν νοιάστηκε για το γεγονός πως δεν μπορούσε να μιλήσει. <<Γαμημένε κάφρε>>, μουρμουρίζει.

 

<< Το γραφείο του Φήλικα είναι γεμάτο με κόσμο. Όλο το ετερόκλιτο νοικοκυριό του από πόρνες και μπράβους έχει καταλάβει σκαμνιά και κουβέρτες- η πιο ιδιόρρυθμη οικογένεια της Πομπηίας. Ο ίδιος ο Φήλιξ κάθεται στο γραφείο του σαν ένας ιδιότυπος πάτερ φαμίλιας, ενώ ο Θράσσων και ο Γάλλος σερβίρουν στον Πάρη και τις γυναίκες γλυκά ψωμάκια και κρασί. Σύμφωνα με το πνεύμα των Σατουρναλίων, θα έπρεπε ο Φήλιξ να τους σερβίρει όλους, όμως κανείς δεν αμφισβητεί αυτή την παρέκκλιση από την παράδοση.>>

 

Η Elodie Harper είναι δημοσιογράφος και βραβευμένη συγγραφέας διηγημάτων. Η ιστορία της «Wild Swimming» κέρδισε το διαγωνισμό διηγήματος Bazaar of Bad Dreams το 2016, με κριτή τον ίδιο τον Stephen King. Αυτή τη στιγμή είναι ρεπόρτερ στο ITV News Anglia στην Ανατολική Αγγλία.

 

 

«Μια συναρπαστική ιστορία που εξυμνεί τη γυναικεία αλληλεγγύη απέναντι στην καταπίεση και την εχθρότητα. Πλούσιο σε ιστορικά στοιχεία, ομορφιά και ωμότητα… Το λάτρεψα».

– CAROLINE LEA, συγγραφέας του The Glass Woman

 

Καλή ανάγνωση!

 

 

1