“Πέφτουν τα χρόνια ένα ένα στο χωνευτήρι της λήθης. Μαζί με τα τραγούδια και τα μυστικά πάθη που βούλιαξαν κάτω από τα σαπισμένα πατώματα. Οι φωνές βάρυναν και ύστερα διαλύθηκαν μες στα ιζήματα των ήχων. Ο τελευταίος συνομιλητής αποσύρεται έξω απ’ τα τείχη, ανώνυμος και ταπεινός συλλέκτης του ελάχιστου”.Read More →

Πάνω στη φράση του Τζων Στάινμπεκ, “Θα εκδικηθώ τον εαυτό μου με τον πιο βάναυσο τρόπο που μπορείς να φανταστείς. Θα τον ξεχάσω” κρύβεται επιμελώς μια παραδοξολογία ή μήπως όχι; Τι συμβαίνει όταν ψάχνουμε τα κλειδιά για τα βιώματά μας και στεκόμαστε αδρανείς σε  μια νέα πραγματικότητα του εαυτού μας;Read More →