Véronique Ovaldé «Κανένας δεν φοβάται εκείνους που χαμογελούν» (εκδόσεις GEMA). Η ιστορία μιας μητέρας που φεύγει από τις ακτές της Μεσογείου προς την Αλσατία για να γλιτώσει από μια απειλή. Είναι όμως μόνο αυτό; Μάλλον όχι. Διαβάστε ΕΔΩ ολόκληρη την κριτική παρουσίαση για το βιβλίο της VéroniqueRead More →
“Ξέρετε πόσα γεγονότα έχουν κατασκευαστεί και αλλοιώνουν την ιστορική αλήθεια;”. Στο ερώτημα αυτό του ήρωα της Ελένης Πριοβόλου στο βιβλίο της «Μια στιγμή μέσα στο χρόνο» γεννιούνται απορίες. Διαβάστε ΕΔΩ μια κριτική παρουσίαση του βιβλίου που ίσως απαντά στις απορίες που γεννά το παραπάνω ερώτημα. * Audiatur etRead More →
«Γυρίζω στον άντρα μου, που έμεινε σπίτι όσο κρατούσε ο πόλεμος». «Α», είπε. «Μια νεαρή παντρεμένη γυναίκα, μακριά από το σπίτι της, ταξιδεύει με τον στρατό εν καιρώ πολέμου. Τι ασυνήθιστη εικόνα». «Έχετε δίκιο», είπα. «Η Πηνελόπη πήγε στον πόλεμο και ο Οδυσσέας έμεινε σπίτι». Αυτό ακριβώς συμβαίνει στοRead More →
«Έως πότε πια αυτός ο τόπος δεν θα αντέχει να κοιτάξει αλλιώς την Ιστορία του και να αναμετρηθεί μαζί της;». Ίσως αυτή η φράση, που αποτελεί κομβικό σημείο στον επίλογο του βιβλίου, «Οι αλήθειες των άλλων» του Νίκου Θέμελη να αποτελεί την ουσία του μυθιστορήματος, μια ούτως ειπείν συμπερασματική κρίσηRead More →
«…δεν έχω άλλο ρούχο για την έξοδο/για την υποδοχή του μέλλοντος/θέλω να πω εκτός από τα ξέφτια της ψυχής μου/Η μνήμη έχει κολλήσει στο αγκωνάρι της φυγής/της διαφυγής/απ’ την αμφίδρομη αναγκαιότητα». Οι παραπάνω στίχοι του ποιήματος «Το Αρχαίο Κάλλος», γραμμένοι το καλοκαίρι του 2019 ανήκουν στην τελευταία ποιητική συλλογήRead More →
Τα «Κόκκινα φύλλα», δημοσιευμένα για πρώτη φορά σε περιοδικό το 1930 θεωρούνται «σταθερά ένα από τα υψηλότερα επιτεύγματα του Φώκνερ στο πεδίο της διηγηματογραφίας και παραμένει ένα από τα πιο ανθολογημένα έργα μικρής φόρμας», όπως μας πληροφορεί ο Γιάννης Παλαβός στο επίμετρο που συνοδεύει το βιβλίο που πριν λίγο καιρόRead More →
«…ο Χρουστσόφ κατά τη διάρκεια της ομιλίας του προς τους εργάτες του πνεύματος της Ένωσης… θύμιζε: ‘Οι συγγραφείς είναι το πυροβολικό μας, επειδή ανοίγουν τον δρόμο για το πεζικό. Καθαρίζουν το μυαλό εκείνων που το έχουν ανάγκη. Πρέπει να στοχεύσετε και να ανοίξετε πυρ προς τον εχθρό– όχι προς ταRead More →
«…έρωτας αγνός κι απροσποίητος. Αγάπη εξιδανικευμένη σαν όνειρο, ορμή σωματική που μας ερεθίζει και μας σπρώχνει στο παιχνίδι της σάρκας. Πόθοι, απολαύσεις, ηδονές και μετά το τίμημα- οδυνηρό μα ευλογημένο». Αυτά τα λόγια αποτελούν μέρος του εισαγωγικού σημειώματος του πολυβραβευμένου ποιητή μας, Στρατή Πασχάλη για το βιβλίο «Του έρωταRead More →
Κάποτε η Μάγια Αγγέλου είχε πει πως: « Οι άνθρωποι μπορεί να μη θυμούνται τι έκανες ή τι τους είπες, αλλά πάντα θα θυμούνται πώς τους έκανες να αισθανθούν». Κι είναι η μνήμη η οποία όπου και να την αγγίξεις πονεί που έλεγε κι ο Σεφέρης. Στα 21 διηγήματα τηςRead More →
«…ούτε παινεύω τους συμπατριώτες μου ούτε τους κατακρίνω, σας λέω απλώς ότι θα υπερασπιστούν τον εαυτό τους και, είτε με την εξυπνάδα είτε με την βλακεία, δεν θα δεχτούν προσβολές, κι αν δεν κατανοείτε και σας ενδιαφέρει πως συμβαίνουν ανάλογα πράγματα, τότε έχω να σας διηγηθώ κάτι περί σιδερένιας θέλησης».Read More →
