«Γυρίζω στον άντρα μου, που έμεινε σπίτι όσο κρατούσε ο πόλεμος». «Α», είπε. «Μια νεαρή παντρεμένη γυναίκα, μακριά από το σπίτι της, ταξιδεύει με τον στρατό εν καιρώ πολέμου. Τι ασυνήθιστη εικόνα». «Έχετε δίκιο», είπα. «Η Πηνελόπη πήγε στον πόλεμο και ο Οδυσσέας έμεινε σπίτι». Αυτό ακριβώς συμβαίνει στοRead More →
«Έως πότε πια αυτός ο τόπος δεν θα αντέχει να κοιτάξει αλλιώς την Ιστορία του και να αναμετρηθεί μαζί της;». Ίσως αυτή η φράση, που αποτελεί κομβικό σημείο στον επίλογο του βιβλίου, «Οι αλήθειες των άλλων» του Νίκου Θέμελη να αποτελεί την ουσία του μυθιστορήματος, μια ούτως ειπείν συμπερασματική κρίσηRead More →
«…έρωτας αγνός κι απροσποίητος. Αγάπη εξιδανικευμένη σαν όνειρο, ορμή σωματική που μας ερεθίζει και μας σπρώχνει στο παιχνίδι της σάρκας. Πόθοι, απολαύσεις, ηδονές και μετά το τίμημα- οδυνηρό μα ευλογημένο». Αυτά τα λόγια αποτελούν μέρος του εισαγωγικού σημειώματος του πολυβραβευμένου ποιητή μας, Στρατή Πασχάλη για το βιβλίο «Του έρωταRead More →
Πόσες αποδείξεις; Πόσες εγγυήσεις; Πόσος χρόνος; Προτού εμπιστευτείς τον Ξένο. Ένα βλέμμα κι όλα γίνονται ασφαλή και σίγουρα Ένα βλέμμα, αυτό είναι όλο. Αναλογιζόμενοι το παρελθόν του έθνους μας, που στις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα έγινε πανό συνθηματολογίας ομάδων του περιθωρίου, η φιλοξενία στην Αρχαία Ελλάδα ακολουθούσε μία ιεροτελεστίαRead More →
«…ένα παιδί είναι πραγματική μάχη. Η μάχη για το μέλλον. Μια μάχη που υπήρχε και θα υπάρχει πάντα». Ο Γκασπάρ Κουτάνς και η Μάντλιν Γκριν, δυο εκ διαμέτρου διαφορετικές οντότητες, θα σχηματίσουν ένα απίθανο ντουέτο ντετέκτιβ στο βιβλίο του Guillaume Musso «Ένα διαμέρισμα στο Παρίσι» που κυκλοφορεί στη χώραRead More →
“Ο κόσμος είχε πάψει πλέον να ενδιαφέρεται για τα τέρατα στον κινηματογράφο και τ’ αναζητούσε με τρόμο στις ντουλάπες του, κάθε φορά που επέστρεφε στο σπίτι”. «Όπου βία πάρεστι, ουδέν ισχύει νόμος», αυτή η ρήση που αποδίδεται στον Μένανδρο και καλύπτει πολλαχώς το φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας ανά τουςRead More →
Σε ένα κρύο και σκοτεινό δάσος πριν πολλά πολλά χρόνια ζούσε ένα άτεκνο ζευγάρι. Η πείνα και οι κακουχίες ήταν καθημερινότητά του καθώς οι καιροί ήταν δύσκολοι και ο πόλεμος είχε σκιάσει τις μέρες. Γι’ αυτό η γυναίκα του ξυλοκόπου παρακαλούσε συνεχώς τον Θεό του τρένου για ένα πολύτιμο φορτίοRead More →
«Το αρκτικό γλαρόνι κάνει το μεγαλύτερο μεταναστευτικό ταξίδι απ’ όλα τα ζώα. Πετάει από την Αρκτική ως την Ανταρκτική κι έπειτα πάλι πίσω μέσα σ’ ένα χρόνο»Read More →
«Τα πρωινά τα λόγια /δείχνουν ευτυχή και ανάλαφρα,/μα άλλη είναι η αλήθεια./Στις δροσερές αγκάλες τους,/κάτω από τα γιασεμιά και τα τριαντάφυλλα,/κουβαλούν τα εμπύρετα λόγια της νύχτας./Εγώ μονάχα βλέπω/πως τρέμουν τα χεράκια τους». [Τα πρωινά λόγια]Read More →
“(Εκείνο) το χέρι που ήταν λερωμένο απ’ τα μελάνια, το χέρι που είχε σημειώσει μια φορά πάνω του έναν αριθμό τηλεφώνου που ήταν επείγον, το χέρι που άλλαζε τις ταχύτητες στο αυτοκίνητο όταν μας πήγαινε εκδρομές το καλοκαίρι, το χέρι που κρατούσε τον αναπτήρα και άναβε το τσιγάρο όταν δενRead More →
